Τα παλιά ασήμια

14 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ τέλος του πανικού αν δεν αισθανόταν τόσο λυπημένη. Ναυτία στο στομάχι και δάκρυα στα μάτια. Δεν τον ακολούθησε όπως της ζητούσε τότε, στα ταξίδια τους · όταν εκείνη πάθαινε τις κρίσεις πανικού και την καθοδηγούσε πώς να αναπνέει μαζί του. Τώρα μόνη, μόνη της πια, ούτε κορίτσι του, ούτε τίποτα. Μόνη, κενή. Σκουπίζει τον ιδρώτααπό τις παλάμες της πάνωστομπλου- τζίν, ανοίγει επιτέλους και τα δυο μάτια, στραβώνεται ευχάρι- στα από το φως του ήλιου και ξεφυσάει δυνατά. Από ανακού- φιση αυτή τη φορά και όχι σαν άσκηση χαλάρωσης. Ηφωτει- νή επιγραφή «Προσδεθείτε» έχει σβήσει και το αεροπλάνο μάλλον θα έχει πάρει το απαιτούμενο για την πτήση ύψος γιατί δεν αισθάνεται το τόσο απειλητικό του ανέβασμα και το αντίστοιχο κατέβασμα του στομαχιού στα πέλματά της. Όλα δείχνουν πως αυτή θα είναι μια καλή πτήση, κατώφλι του κα- λοκαιριού και ο ουρανός καταγάλανος χωρίς κόκκο σύννεφου. Μένει για λίγο με το άδειο βλέμμα στυλωμένο στο απέ- ραντο γαλάζιο, εκείνο με το οποίο ονειρεύτηκε πολλές φορές να ντύσει το παιδί του. «Να φύγεις!» της είχε πει μια φορά προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος και κακός – αν ήταν ποτέ δυνατόν, λες και δεν τον ήξερε, πόσο καλός ήταν! «Να φύγεις, εσύ είσαι νέα, θα αγαπήσεις κάποιον άλλο που θα μπορέσει να σου χαρίσει πολλά παιδιά». Δεν έφυγε φυσικά. Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε πως θα μπορούσε ποτέ να λείψει από δίπλα του, να ζήσει μακριά του. Έφυγε όμως εκείνος. Τώρα έχει ανακτήσει σχεδόν πλήρως την ψυχραιμία της. Πα-