Τα παλιά ασήμια

11 Ιούνιος 2004: Πτήση από Διεθνές Αεροδρόμιο Αθήνας «Ελευθέριος Βενιζέλος» για Καισάρεια Η μέρα 1 η – Α ναχώρηση Έλσα Κρατάει σφιχτά στις χούφτες της τον κρύο ιδρώτα, να μη σπαταληθεί ο φόβος και πάει χαμένος περνώντας ανάμεσα από τα δάχτυλα, να μείνει εκεί, σ’ αυτά τα χέρια που έχουν χρόνια να αισθανθούν τον συγκεκριμένο φόβο. Όπως χρόνια έχουν να αισθανθούν και άλλα πράγματα. Το χάδι, κυρίως. Αισθάνεται το στομάχι να κατεβαίνει στα πόδια, να βολ- τάρει για λίγο στις πατούσες, στις φτέρνες και στους αστρά- γαλους και μετά ωωωπ! να έρχεται και πάλι στη θέση του. Ταλαιπωρημένο στομάχι έτσι κι αλλιώς, ώρες, καμιά φορά και μέρες, άδειο τα τελευταία χρόνια, έχει λίγους μήνες που δέχεται κανονική τροφή, σε κανονικές ώρες και σε –σχεδόν– κανονικές μερίδες. Κάτω από τα κλειστά μάτια δεν υπάρχουν εικόνες. Μόνο ένα επίμονο μαύρο που η ίδια, από μόνη της, το δημιούργη- σε έτσι όπως σφίγγει τα βλέφαρα. Λίγα καθίσματα πιο πίσω κάποιος μιλάει δυνατά. Το μή- νυμα φτάνει από τα αυτιά στον εγκέφαλό της που, μουδια- σμένος, καταλήγει στο συμπέρασμα πως κάποιος από τους δικούς τους θα είναι – λιγοστοί, βλέπεις, οι επιβάτες που δεν ανήκουν σε τούτη την ομάδα. Ένα γέλιο, ύστερα άλλο ένα, το μαύρο κάτω από τα μάτια