Παιχνίδι με τη φωτιά

[ 31 ] ΚΕΦΆΛΑΙΟ 2 Π αρόλο που η γυναίκα μου είχε μείνει πετσί και κόκαλο, τα παιδιά βρήκαν τρόπονα τηνπερικυκλώσουν. Είκοσι μπράτσα τηναγκά- λιασαν, είκοσι δύο μαζί με τα δικά μου. Οι γιατροί τής χορηγούσαν μορφίνη, κωδεΐνη και Percocet, αλλά η μοναδικήφορά που την είδα εντελώς απαλλαγμένη από τους πόνους ήταν εκείνη την πρώτη στιγμή της άφιξής μας, τηστιγμήπου ταπαπάκια της στριμώχνονταν όλα μαζί γύρω της. «Μάικλ» μου ψιθύρισε. «Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ . Τι όμορφα που είναι!» «Το ίδιο ισχύει και για σένα» της απάντησα, επίσης ψιθυριστά. «Δεν φαντάζομαι να σηκώθηκες πάλι μόνη απ’ το κρεβάτι;» Την επισκεπτόμασταν κάθε μέρα και πάντα τη βρίσκαμε ντυμέ- νη και ευπρεπισμένη. Έκρυβε τον ενδοφλέβιο καθετήρα για τη χο- ρήγηση παυσίπονων και μας υποδεχόταν χαμογελαστή. «Αν δεν επιθυμούσες λάμψη και μεγαλείο στη ζωή σου, κύριε Μπένετ» είπε η γυναίκα μου, παλεύοντας με την κούραση που απο- τυπωνόταν στα ανέκφραστα μάτια της, «ας παντρευόσουν άλλη». Έναν χρόνο πριν, την Πρωτοχρονιά, ηΜέιβ είχε παραπονεθεί για στομαχόπονο. Το αποδώσαμε σε βαρυστομαχιά λόγω της πολυφα- γίας των διακοπών, αλλά επειδή ο πόνος συνεχίστηκε τις επόμενες δύο εβδομάδες, ο γιατρός της θέλησε, καλού κακού, να της κάνει λαπαροσκόπηση. Βρέθηκαν όγκοι και στις δύο ωοθήκες, και η βιοψία έδειξε το χειρότερο: κακοήθεια. Μια εβδομάδα αργότερα, μιαδεύτερηβιοψία των λεμφαδένων που αφαιρέθηκαν με τημήτρα