Παιχνίδι με τη φωτιά

[ 30 ] τε τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη σαν άντρας προς άντρα και στρί- ψαμε στον βουβό λευκό διάδρομο. ΗΚρίσι, κρατώντας αγκαζέ τη Σόνα, «το καλύτεροφιλαράκι της» όπως την αποκαλεί, τραγουδούσε τη δεύτερη στροφή του «Ρού- ντολφ», καθώς προσπερνούσαμε τον σταθμό των νοσοκόμων. Οι μικρές, με τα φορεματάκια και τα κοτσιδάκια που τους είχαν πλέξει με περισσήφροντίδα οι μεγαλύτερες αδερφές τους, ηΤζουλιάνα και η Τζέιν, θύμιζαν χαριτωμένες μινιατούρες σε φυσικό μέγεθος. Τα παιδιά μου είναι σπουδαία. Είναι καταπληκτικά, ασυζητητί. Όπως όλοι μας, τον τελευταίο καιρό, είχαν δοκιμαστεί τόσοπολύ, πουώρες ώρες δεν το χωρούσε ο νους του ανθρώπου. Κι αυτό με αναστάτωνε, θύμωνα για όσα υπέφεραν. Στο τέρμα του δεύτερου διαδρόμου στρίψαμε. Μια γυναίκα που ζύγιζε σαράντα πέντε κιλά, με εμπριμέ φόρεμα κι ένα κασκέτο των Γιάνκις στο φαλακρό κεφάλι της, μας περίμενε έξωαπό την ανοιχτή πόρτα του 513 καθισμένη στο αναπηρικό καροτσάκι της. «Μαμά!» φώναξαν τα παιδιά και το ποδοβολητό των είκοσι πο- διών έσπασε τη σχετική ησυχία του διαδρόμου του νοσοκομείου.