Παιχνίδι με τη φωτιά

[ 27 ] ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1 Έ να έχω να πω, ότι εκείνο το μελαγχολικό γκρίζο απόγευμα του Δεκεμβρίου, ακόμα και στους αποκαλούμενους κακόφημους δρόμους της Νέας Υόρκης, όπου το να σε προσέξει κανείς είναι δυ- σκολότερο κι από το να βρεις ταξί στη βροχή, όλα τα κεφάλια γύρι- ζαν και μας κοίταζαν. Φαίνεται πως, αν κάτι μπορούσε να αγγίξει τις στομωμένες ευαίσθητες χορδές των κατοίκων της Νέας Υόρκης, αυτό ήταν το θέαμα της δυναστείας των Μπένετ στους δρόμους της πόλης. Η τρίχρονη Κρίσι, η τετράχρονη Σόνα, ο πεντάχρονος Τρεντ, οι επτά- χρονες δίδυμες Φιόνα και Μπρίτζιτ, ο οκτάχρονος Έντι, ο εννιάχρο- νος Ρίκι, η δεκάχρονη Τζέιν, ο εντεκάχρονος Μπράιαν και η δωδε- κάχρονη Τζουλιάνα είχαν φορέσει τα καλά τους ρούχα και περπα- τούσαν πίσω μου κατά σειρά ύψους. Φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να νιώθω προνομιούχος, αφού δια- πίστωνα ότι κατά βάθος η ανθρώπινη ζεστασιά δεν είχε χαθεί πα- ντελώς από την μπουχτισμένη πολιτεία μας. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μου ήταν αδύνατον να δώσω προσοχή στα ευγενικά νεύματα και τα εγκάρδια χαμόγελα που μας χάριζαν οι ωραίες μαμάδες με τα καροτσάκια, οι εργάτες στις οικοδομές και οι πωλητές χοτ ντογκ στη διαδρομή μας από την έξοδο του μετρό πλάι στοΜπλούμινγκτεϊλ’ς μέχρι την Πέμπτη Λεω- φόρο. Είχα πολλές σκοτούρες στο μυαλό μου. Ο μοναδικός Νεοϋορκέζος που δεν έδειξε να επιθυμεί να τσι-