Το παιδί από τη Γερμανία

[ 27 ] Ναι, καλά, σκέφτηκε ο Άνταμ, αλλά δεν τόλμησε να του φέρει αντίρρηση. Μερικές φορές ο Ματίας είχε την ανάγκη να το παίζει πιο μάγκας από όσο ήταν πραγματικά. Ας το έκανε λοιπόν. ΟΆνταμ ήταν αρκετά έξυπνος για να μην ξεκινήσει κουβέντα μαζί του. «Τι νομίζεις ότι θα βρούμε εκεί μέσα;» Τα μάτια του Ματίας έλα­ μπαν καθώς οι δυο τους προχωρούσαν σκυφτά και αθόρυβα προς το σπίτι, αναζητώντας ένα παράθυρο, ένα πορτάκι, κάτι που θα τους επέτρεπε να μπουκάρουν. «Δεν ξέρω». Ο Άνταμ κοιτούσε συνεχώς γύρω του αγχωμένος. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε θεωρούσε την ιδέα τους όλο και πιο ανόητη. «Ίσως υπάρχουν ένα σωρό αντικείμενα των ναζί. Σκέψου να έχει στολές και τέτοια». Ήταν φανερή η έξαψη στη φωνή του Μα­ τίας. Από τότε που είχαν κάνει εκείνη τη σχολική εργασία για τα Ες Ες, ο Ματίας είχε πάθει εμμονή. Διάβαζε ό,τι έβρισκε για τον Δεύτε­ ρο Παγκόσμιο Πόλεμο και για τον ναζισμό, και ο γείτονας που έμε­ νε λίγο παρακάτω στον δρόμο −όλοι γνώριζαν πως ήταν κάτι σαν εμπειρογνώμονας στο θέμα της Γερμανίας και των ναζί− αποτε­ λούσε έκτοτε ακαταμάχητο δέλεαρ. «Μπορεί να μην έχει τίποτε από αυτά στο σπίτι» έκανε ο Άνταμ, αν και ήξερε ότι τα λόγια του δεν θα έπιαναν τόπο. «Ομπαμπάς είπε ότι ο γέρος ήταν καθηγητής ιστορίας πριν να πάρει σύνταξη, οπότε προφανώς έχει ένα σωρό βιβλία και τα παρόμοια. Δεν είναι σίγου­ ρο ότι θα βρούμε κάτι συγκλονιστικό». «Αυτό θα το ανακαλύψουμε σύντομα». Τα μάτια του Ματίας έλαμψαν καθώς έδειχνε ένα παράθυρο. «Κοίτα. Αυτό εκεί το παρά­ θυρο είναι μισάνοιχτο». Ο Άνταμ διαπίστωσε απογοητευμένος ότι ο Ματίας είχε δίκιο.