Το παιδί από τη Γερμανία

[ 21 ] Ένα γάβγισμα από την υποδοχή τον έκανε να συνοφρυωθεί. Μήπως η Άνικα είχε πάρει μαζί της κάποιο από τα σκυλιά της; Ήξε­ ρε όμως τι γνώμη είχε εκείνος για τα σκυλιά γενικώς. Μάλλον θα έπρεπε να της πει δυο λόγια γι’ αυτό. Όμως δεν ήταν κάποιο από τα λαμπραντόρ της Άνικα που είχε έρθει για επίσκεψη. Ήταν ένας ψωριάρης σκύλος ακαθόριστου χρώματος και ράτσας, δεμένος σε ένα λουρί που το κρατούσε μια μικρόσωμη μελαχρινή γυναίκα. «Τον βρήκα εδώ απέξω» είπε εκείνη με έντονη προφορά Στοκ­ χόλμης. «Α, μάλιστα. Και τότε τι θέλει εδώ μέσα;» είπε τραχιά ο Μπέρτιλ και έκανε μεταβολή για να πάει ξανά στο γραφείο του. «Αποδώη ΠάουλαΜοράλες» βιάστηκε να τον διαφωτίσει η Άνι­ κα, και ο Μπέρτιλ αναγκάστηκε να γυρίσει πάλι πίσω. Μα ναι, γα­ μώτο. Η καινούργια που θα ερχόταν είχε ένα όνομα που ακουγό­ ταν ισπανικό. Αλλά τούτη εδώ ήταν μικροσκοπική, διάολε. Κοντή και λεπτή. Ωστόσο, το βλέμμα που κάρφωσε πάνω του μόνο αδυ­ ναμία δεν έδειχνε. Άπλωσε το χέρι της. «Χάρηκα για τη γνωριμία. Ο σκύλος έτρεχε εδώ απέξω μόνος του. Καταπώς φαίνεται δεν έχει ιδιοκτήτη. Ή τουλάχιστον δεν έχει αφεντικό ικανό να τον φροντίσει». Ο τόνος της φωνής της ήταν αυστηρός και οΜπέρτιλ αναρωτή­ θηκε πού ήθελε να καταλήξει. «Εντάξει, άφησέ τον κάπου τότε». «Δεν υπάρχει κανένα μέρος για αδέσποτα σκυλιά. Μόλις με ενη­ μέρωσε η Άνικα». «Δεν υπάρχει;» έκανε ο Μέλμπεργ. Η Άνικα κούνησε αρνητικά το κεφάλι.