Η παγωμένη πριγκίπισσα

[ 15 ] σπίτι ήταν χτισμένο κάπως απόμερα, στο Σέλβικ, σε ένα ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. Η Ερίκα κάθισε στη βεράντα και κοίταξε προς το αρχιπέλαγος. Η θέα δεν έπαυε ποτέ να της κόβει την ανάσα. Κάθε εποχή του χρό- νου έστηνε ένα νέο, θεαματικό σκηνικό, κι εκείνη τη μέρα είχε βγει ένας εκτυφλωτικός ήλιος που έριχνε αστραφτερούς καταρράκτες φωτός πάνω στα παχιά στρώματα πάγου που κάλυπταν το νερό. O πατέρας της θα λάτρευε μια τέτοια μέρα. Ένας κόμπος στάθηκε στον λαιμό της, και ο αέρας του σπιτιού έγινε μεμιάς πολύ αποπνικτικός για να τον αναπνέει. Αποφάσισε να κάνει έναν περίπατο. Το θερμόμετρο έδειχνε μείον δεκαπέντε βαθ- μούς και ντύθηκε σαν κρεμμύδι. Όταν πέρασε το κατώφλι κρύωνε ακόμη, αλλά δεν της πήρε πολύ για να ζεσταθεί από το γρήγορο βάδισμα. Έξω επικρατούσε μια λυτρωτική σιωπή. Δεν υπήρχαν άλλοι άν- θρωποι τριγύρω. O μόνος ήχος που άκουγε ήταν η δική της ανάσα. Η αντίθεση με τους καλοκαιρινούς μήνες, τότε που η μικρή κοινω- νία έσφυζε από ζωή, ήταν έντονη. Η Ερίκα προτιμούσε να μένει μα- κριά από τη Φιελμπάκα τα καλοκαίρια. Παρόλο που γνώριζε ότι η επιβίωση της κωμόπολης εξαρτιόταν από τον τουρισμό, δεν μπο- ρούσε να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι κάθε καλοκαίρι δεχόταν εισβολή από ένα τεράστιο σμήνος ακρίδων. Ήταν ένα πολυκέφαλο κτήνος που αργά, χρόνο τον χρόνο, καταβρόχθιζε το παλιό ψαρο- χώρι αγοράζοντας τα παραλιακά σπίτια και δημιουργώντας μια κοινωνία-φάντασμα για εννιά μήνες τον χρόνο. Το ψάρεμα ήταν το μόνο με το οποίο η Φιελμπάκα εξοικο- νομούσε τα προς το ζην εδώ και πολλούς αιώνες. Το αφιλόξενο περιβάλλον και ο συνεχής αγώνας για την επιβίωση, όταν όλα