Η παγωμένη πριγκίπισσα

[ 16 ] εξαρτιόνταν από το αν τα ρεύματα θα παράσερναν προς τα εκεί τα κοπάδια ρέγγας, είχαν δημιουργήσει σκληρούς και δυνατούς ανθρώπους. Αλλά από τότε που η Φιελμπάκα έγινε γραφική και άρχισε να προσελκύει τουρίστες με παχιά πορτοφόλια ενώ ταυτό- χρονα το ψάρεμα έχασε τη σημασία του ως πηγή εισοδήματος, η Ερίκα είχε την εντύπωση ότι οι ώμοι των ντόπιων κύρτωναν όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Oι νέοι έφευγαν γι’ αλλού, και οι γέροι ονειρεύονταν καιρούς αλλοτινούς. Ήταν και η ίδια ένας από τους πολλούς που επέλεξαν να φύγουν. Αύξησε κι άλλο τον ρυθμό του βαδίσματός της και έστριψε αρι- στερά, προς τον λόφο που έβγαζε στο σχολείο Χοκεμπάκεν. Όταν η Ερίκα πλησίασε στην κορφή, άκουσε τον Έιλερτ Μπεργ να φωνά- ζει κάτι που δεν κατάφερε ν’ ακούσει καλά. Εκείνος χειρονομούσε αδιάκοπα και κατευθυνόταν προς το μέρος της. «Είναι νεκρή». O Έιλερτ ανάσαινε βαριά, με μικρά κοφτά ξεφυσήματα, και ένα άσχημο σφύριγμα ακουγόταν από το στήθος του. «Έλα, Έιλερτ, ηρέμησε. Τι έγινε;» «Είναι πεθαμένη εκεί μέσα». Έδειχνε προς το μεγάλο γαλάζιο ξύλινο σπίτι που βρισκόταν πάνω στην κορφή του λόφου και ταυτόχρονα την κοιτούσε παρα- κλητικά. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να καταγράψει η Ερίκα αυτό που της είπε, αλλά, όταν οι λέξεις κατακάθισαν μέσα της, έσπρωξε τη δύστροπη καγκελόπορτα και κάλυψε με κόπο την απόσταση μέχρι την εξώπορτα. O Έιλερτ την είχε αφήσει ανοιχτή, κι εκείνη πέρασε το κατώφλι προσεχτικά, αβέβαιη για το τι περίμενε να αντι- κρίσει. Για κάποιο λόγο δεν σκέφτηκε να ρωτήσει.