Παγκόσμια πολιτική ιστορία

ΚΡΎΦΤΗΚΑΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΊ. ΤΟ ΠΡΕΛΟΎΔΙΟ: ΠΡΙΝ ΑΠΌ ΤΟ 1000 π.Χ. 45 επομένως ήταν να παρέχουν ασφάλεια, σταθερότητα και, στην ιδανική περίπτωση, αρμονία. Το ιδανικό αυτό το αποκαλούσαν Μάατ . Ήταν η θεϊκή δύναμη που επικρατούσε σε καιρό ευημερίας, ρύθμιζε τα άστρα, τις πλημμύρες και τις εποχές, και συμβόλιζε την υπακοή, την τάξη, τη δικαιοσύνη και την ηθική μεταξύ ανθρώπων και εθνών. Το Ισφέτ , ή χάος, ήταν το αντίθετό του. Αν οι ιδέες περί δίκαιου πολέμου, αναλο­ γικότητας και μεσολάβησης στη Μαχαμπχαράτα και σε άλλα ινδικά επι­ κά ποιήματα αντανακλούσαν το άναρχο περιβάλλον μιας πληθώρας ανταγωνιστικών βασιλείων, τα αιγυπτιακά έργα αποτελούσαν το παρά­ δειγμα της αυτοκρατορικής παράδοσης. Η αρμονία σήμαινε ιεραρχία. Κι αυτό το καθιστούσαν σαφές με κάθε δυνατό τρόπο. Στα ανάγλυφα των ναών, οι φαραώ δέσποζαν σε μακριές ουρές υπάκουων Αιγυπτίων υπηκόων και δουλοπρεπών ξένων απεσταλμένων. Οι Επιστολές της Αμάρνα προσφέρουν μια συναρπαστική ματιά σ’ αυτόν τον τρόπο σκέψης. Οι διπλωματικές αυτές επιστολές του 14ου αιώνα π.Χ. αναπαριστούν τον Αιγύπτιο φαραώ ως τον υπέρτατο ηγέ­ τη ανάμεσα στους βασιλείς της Βαβυλώνας, της Ασσυρίας, των Χετ­ ταίων και πολλούς άλλους. 18 Ο αξιωματούχος του που είχε την ευθύ­ νη των σχέσεων με αυτά τα βασίλεια αποκαλούνταν «επόπτης όλων των βόρειων τόπων». 19 Το πρωτόκολλο της αυλής ενίσχυε την ιδέα της αιγυπτιακής υπεροχής. «Στα πόδια του κυρίου και βασιλιά μου» καταθέτει ένας αντιπρόσωπος «εφτά φορές κι άλλες εφτά πέφτω στο έδαφος με την πλάτη και το στήθος». 20 Οι απεσταλμένοι αναγκάζονταν να περιμένουν επί ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο προτού παρουσιά­ σουν τα πολυτελή τους δώρα, άλογα, άρματα, πετράδια, νεαρές σκλά­ βες και εξωτική ξυλεία. Ένας ατυχής πρέσβης χρειάστηκε να περιμέ­ νει τέσσερα χρόνια για μία ακρόαση. Ο φαραώ είχε την προσδοκία πως οι κατώτεροί του βασιλείς θα έστελναν τις κόρες τους στο παλά­ τι του, αλλά η αποστολή μιας Αιγύπτιας πριγκίπισσας στο εξωτερικό θεωρούνταν ταπείνωση. Τέτοιες συμμαχίες με γάμους γίνονταν όταν η Αίγυπτος ήταν αδύναμη και χρειαζόταν στήριξη. Οι μεγάλοι ηγέτες όμως της εποχής του Νέου Βασιλείου (1550-1069), όπως ο Τούθμω­ σης Γ ’ (1479-1425) και ο Ραμσής B ’ (1279-1213), επεξέτειναν το βασίλειο μέχρι τα βάθη της Νουβίας και προς την Εγγύς Ανατολή,