Ο χορός της Χαράς

17 σουμε. Συνήθως λέει: «Στον δρόμο ΔΕΝ κά- νουμε ρόδα, αγάπημου! Περπατάμε ΚΑΝΟ- ΝΙΚΑ !» ή «Με λάσπες παίζουν τα αγόρια. Όχι τα κορίτσια της ηλικίας σου». Δεν μπαίνω καν στον κόπο να της απα- ντήσω. Δε θα καταλάβει άλλωστε… Μόλις καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το εμπόδιο με τα ρούχα, αρχίζει το κόλλημα με τα μαλλιά. «Πιάσε τα μαλλάκια σου, κορι- τσάκι μου. Βάλε κανένα τσιμπιδάκι. Αν θες μακριάμαλλιά, πρέπει να ταφροντίζεις. Δεν μπορεί να σου πέφτουν έτσι μέσα στη μού- ρη» λέει και, με γρήγορες, σχεδόν ταχυδα- κτυλουργικές κινήσεις, φέρνει τη βούρτσα από το μπάνιο για να χτενιστώ και κάτι ροζ κοκαλάκια για να κάνω κοτσιδάκια. «Πάλι τα ίδια, βρε μαμά; Τα μαλλιά είναι δικάμου και θα τα έχωόπως θέλω ΕΓΩ !» λέω και τα πιάνω μια πρόχειρη κοτσίδα με ένα λαστιχάκι που έχω πάντα περασμένο στο δεξί μου χέρι, αφήνοντας ταμισά ναπέφτουν επίτηδες μπροστά στο πρόσωπό μου.