Ο χορός της Χαράς

16 «Αυτά δεν είναι ρούχα;» Δεν το βάζει ποτέ κάτω η μαμά. «Όχι, αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΥΧΑ , πάρ’ το χαμπάρι! Δε μου πάνε, βρε μαμά… Δεν εί- ναι άνετα!» φωνάζω τότε εγώ, δένοντας σφιχτά το κορδόνι του παπουτσιού, καθώς σηκώνω με τα δόντια μου την κάλτσα ψη- λά, για να μη μου πέφτει όταν χοροπηδάω στον δρόμο. Για μένα τα φουστάνια είναι σκέτος μπε- λάς. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος επινόη- σε αυτό τον παράξενο διαχωρισμό, δηλαδή τα κορίτσια ναφοράνε φουστάνια και τ’ αγό- ρια παντελόνια. Τα φορέματα δε σε βοηθά- νε καθόλου να κάνεις ρόδα στον δρόμο ή κατακόρυφο στον τοίχο, γιατί την ώρα που είσαι με το κεφάλι κάτωκαι τα πόδια επάνω, το φόρεμα θα κατέβει στο κεφάλι σου και είναι σίγουρο ότι όλοι θα δουν το βρακί σου. Και πώς θα παίξω με τις λάσπες, αν φοράω φουστάνι, μου λέτε; Τα έχω πει και στη μα- μά αυτά, αλλά ούτε που θέλει να το συζητή-