Ο χορός της Χαράς

15 Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται λοιπόν να κάνω πριν από κάθε βόλτα με τη μαμά, είναι να την πείσω ότι ΔΕΝΠΡΕΠΕΙ να φο- ρέσω φόρεμα και ίσιες μπαλαρίνες. Κάθε φορά η ίδια βαρετή συζήτηση: «Βάλε, παιδί μου, κανένα φουστανάκι. Όλο φόρμες, κολάν και παντελόνια θες να φοράς. Τι κατάσταση είναι αυτή; Τα κορί- τσια φοράνε φουστανάκια» λέει και ανοίγει με χάρη την ντουλάπα μου καθώς μιλάει, για να μου δώσει ένα από τα απαίσια φο- ρέματα που έχει αγοράσει και διπλώσει με απίστευτη επιμέλεια στο συρτάρι μου. «Τα κορίτσια, ΝΑΙ , μπορεί να ντύνονται με φουστάνια, αλλά ΟΧΙ ΕΓΩ ! Εγώ μπορώ να συνεχίσω να είμαι κορίτσι χωρίς φου- στάνια!» απαντάω και παίρνω από το συρ- τάρι το μαύρο κολάν και τα αγαπημένα μου κόκκινα All Star, κάνοντας επιδεικτικά δυο κωλοτούμπες στον διάδρομο καθώς τα φο- ράω, γιατί ξέρω ότι θα την εκνευρίσω. «Μα τόσα φουστάνια έχεις!» λέει πάλι.