Ο ξένος

13 Ο Ξ Ε Ν Ο Σ της ομάδας. Οι απλές ομάδες έπαιζαν μόνο εντός έδρας. Αλλά οι κορυφαίοι παίκτες χωρίζονταν σε δύο γκρουπ και είχαν την ευκαιρία να ταξιδεύουν σε διάφορες πόλεις της πολιτείας για αγώνες εκτός έδρας. Novelty Funsy. Για ποιον λόγο τού ήταν γνώριμη αυτή η επωνυμία; Ο βασικός προπονητής της τάξης λεγόταν Μπομπ Μπέιμ, αλλά ο Άνταμ τον σκεφτόταν πάντα ως Γκαστόν, απ’ τον ομώ- νυμο χαρακτήρα στην Πεντάμορφη και το τέρας της Ντίσνεϊ. Ο Μπομπ ήταν ένας πελώριος φουσκωτός τύπος μ’ αυτό το λα- μπερό χαμόγελο που συναντάς μόνο στους αμβλύνοες. Ήταν φωνακλάς και περήφανος και χαζός και κακότροπος, και κάθε φορά που περνούσε, με το στήθος προτεταμένο και τα χέρια να ταλαντεύονται, ήταν θαρρείς και τον συνόδευε ως σάουντρακ το τραγούδι απ’ την ταινία: «Κανείς δεν παλεύει σαν τον Γκα- στόν…» . Κάν’ το πέρα, συλλογίστηκε ο Άνταμ. Ο τύπος απλώς σε δούλευε… Η επιλογή των μελών της ομάδας κάθε τάξης έπαιρνε ελάχι- στο χρόνο. Κάθε παιδί βαθμολογούνταν απ’ το ένα ως το δέκα σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με τις επιδόσεις του – χειρι- σμός μπαστουνιού, ταχύτητα, δύναμη, ικανότητα προσπέρασης, τέτοια πράγματα. Έπειτα πρόσθετες το σκορ και έβγαζες τον μέσο όρο. Θεωρητικά, έπρεπε απλώς να διατρέξεις τη λίστα αποπάνω ως κάτω, να βάλεις τους κορυφαίους δεκαοκτώ στο πρώτο γκρουπ, και τους επόμενους δεκαοκτώ στο δεύτερο – οι υπόλοιποι απλώς κόβονταν. Απλό. Πρώτα όμως έπρεπε να είναι όλοι βέβαιοι ότι οι δικοί τους γιοι θα έπαιζαν στις ομάδες τις οποίες θα προπονούσαν οι ίδιοι. Ωραία, πάει αυτό. Κι έπειτα άρχιζε το ξεδιάλεγμα. Όλα πήγαιναν ρολόι, και μάλιστα κύλησαν γρήγορα, μέχρι που έφτασαν στην επιλογή του τελευταίου παίκτη του δεύτερου γκρουπ.