Ο βασιλιάς

J O N E S B O 18 μετεωρολογική έκθεση που έλεγε ότι στο Χούρουμ υπάρχουν Χ μέρες ομίχλης, κι έτσι αποφάσισαν να μεταφέρουν το αεροδρόμιο του Όσλο στο Γκαρντερμούεν. Το θυμάσαι αυτό; Το 1994; Πολλοί επιχειρηματίες ήθελαν να γίνει το Γκαρ- ντερμούεν. Και τότε βγήκε εκείνος ο μηχανικός –ο Βίμποργκ– κι άρχισε να κάνει φασαρία, να λέει ότι οι μετρήσεις ήταν λάθος. Και δύο μέρες πριν παρουσιάσει τις θέσεις του στο Κοινοβούλιο πέθανε. Αυτοκτονία, είπαν. Παρόλο που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς ήταν δυνατόν να διαπέρασε από μόνος του, γυμνός, το διπλό τζάμι του ξενοδοχείου στον τρίτο όροφο». Ο Μπεντ ανοιγόκλεισε τα μάτια του μια δυο φορές. Τον λυπήθηκα. Ακριβώς όπως είχα λυπηθεί, κατά κάποιον τρόπο, κι όλους εκείνους που έκαναν φασαρία όταν πηγαίναμε να χορέψουμε στο Όρτουν κι ο Καρλ φλέρταρε με τις συζύγους τους κι αυτοί ζήλευαν – τι περίεργο! Συνήθως έρχονταν από άλλα μέρη και δεν ήξεραν ότι ο Καρλ είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό –πιο μικρόσωμο όμως–, απ’ τον οποίο θα έτρωγαν ένα χέρι ξύλο. Ένα περιποιημένο χέρι ξύλο. Ποτέ μου δεν το χάρηκα το ξύλο αυτό. Ούτε τώρα απολάμβανα αυτό που γινόταν. Ήταν απλώς κάτι που έπρεπε να γίνει. Στο όνομα της οικογένειας. Ο Μπεντ ξεφύσηξε, κοιτάζοντας έξω από το παρμπρίζ την πόρτα του γκαράζ. Ναι, ήμασταν κλειδωμένοι μέσα, το έβλε- πε. Φυσικά, όλα αυτά τα περί αυτοκτονίας και τα συναφή δεν είχαν σχέση μ’ εμάς, ήταν απλώς έξτρα επιχειρήματα στη συζήτηση που θα έκανε με τον εαυτό του απόψε το βράδυ. Για να μπορεί να πει στον εαυτό του ότι δεν το έκανε από απληστία, όχι, καλέ· το έκανε για λόγους υγείας κι αρτιμέ- λειας. Είχε ψηθεί επαρκώς άραγε; Είχε τελειώσει η δουλειά μου εδώ κάτω; Μακάρι. Δεν άντεχα να παίξω και το τελευταίο