Ο βασιλιάς

O Β Α Σ Ι Λ Ι Α Σ 17 γιατί δεν μπορούσε να ξέρει αν το άλογο δεν θα έκανε μια τελευταία, απελπισμένη προσπάθεια διαφυγής. «Αν χρεοκοπήσει η εταιρεία μου, μπορώ να πιάσω δουλειά ως γεωλόγος την επόμενη κιόλας μέρα» είπε ο Μπεντ ξαφ- νικά, με κοφτερή φωνή. «Και με καλύτερο μισθό απ’ αυτόν που έχω σήμερα». Είχε δίκιο· το ήξερα. Όπως επίσης ήξερα ότι το κίνητρο δεν ήταν ο μισθός. Ήταν το να δημιουργείς κάτι εσύ ο ίδιος, ως κύριος του εαυτού σου. Όταν με ρώτησε αν εγώ διηύθυνα το συνεργείο αυτοκινήτων, ίσα που κρατήθηκα να μην του πω ότι μου ανήκε . Του είχα μάλιστα πει ότι διηύθυνα το βενζινάδικο, όχι ότι ήταν δικό μου . Γιατί όλα αυτά μου ακού- γονται τόσο πομπώδη, σκέτη καυχησιολογία. Θυμάμαι τη Μαρί, την παλιά αγαπημένη του Καρλ, να με ρωτάει πώς και ήμασταν τόσο διαφορετικοί, γιατί δεν καμαρώνω κι εγώ όπως εκείνος. Της είχα απαντήσει ότι μάλλον ήταν επειδή ένιωθα ότι ήμουν αρκετός, μου έφτανα. Μεγάλο ψέμα. Ποτέ δεν ένιωσα αρκετός. Ποτέ δεν ήμουν. Μέσα μου, στο πετσί μου, παραμένω ένας κολίγος, ένας χωριάτης. Ένας δυσλεκτικός, κοινωνικά αδαής και μοναχικός τύπος χωρίς καμία άλλη εκπαίδευση ή κατάρτιση απ’ όσα πάλεψα να πετύχω ολομό- ναχος σ’ ένα μικρό, ορεινό χωριό. Μ’ έναν αδερφό που είχε όλα όσα εγώ δεν είχα: Ήταν καλός μαθητής, αγαπητός στα κορίτσια, αγαπητός στους ανθρώπους γενικά. Ο Καρλ δεν χρειάστηκε ποτέ του εγχειρίδια πειθούς για να καταλάβει ποια κουμπιά των ανθρώπων έπρεπε να πατήσει: Ο ίδιος ήταν το εγχειρίδιο. «Η εμπιστοσύνη είναι ωραίο πράγμα» είπα και έσπρωξα το ταμπλό στη θέση του. «Είναι το ωραιότερο πράγμα που έχουμε στη Νορβηγία, καλύτερο κι απ’ το πετρέλαιο. Οι αρχές θα δεχτούν την έκθεσή σου όπως δέχτηκαν και τη