Ο βασιλιάς

O Β Α Σ Ι Λ Ι Α Σ 15 «Είπες “κατ’ αρχάς”». «Α, σωστά!» Άνοιξα το ντουλαπάκι, έβγαλα την άδεια οδήγησης και την κράτησα μπροστά στα μάτια μου. «Έριξα μια ματιά σ’ αυτήν εδώ όταν επισκεύαζα το αυτοκίνητο. Λέει ότι το αμάξι δεν σου ανήκει, ότι είναι με λίζινγκ στην εταιρεία. Το λίζινγκ είναι πολύ συμφέρον πράγμα, το ξέρεις;» «Και λοιπόν;» «Και λοιπόν το αμάξι έχει τρία απλήρωτα πρόστιμα, τα οποία κιόλας είναι εκπρόθεσμα. Αυτό μου λέει ένα πράγμα, Μπεντ: ότι εσύ κι η εταιρεία σου έχετε πρόβλημα με το cash flow, με τη ρευστότητα». «Κι αυτό σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να με δωρο- δοκήσεις; Άκου, Ρόι. Προτιμώ να χρεοκοπήσουμε παρά να κάνω κάτι παράνομο». Είχε υψώσει τον τόνο της φωνής του, αλλά πολύ αμφέ- βαλλα αν ήταν τόσο ηθικά αγανακτισμένος όσο προσποιού- νταν. Κούνησα το κεφάλι μου σαν να ζύγιζα τα πράγματα. «Εντάξει τώρα, πόσο παράνομο είναι στην πραγματικότητα όλο αυτό; Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια τι στ’ αλήθεια υπάρ- χει μέσα σ’ εκείνο το βουνό. Μπορεί να υπάρχουν φλέβες νερού. Μπορεί να καταρρεύσει. Οκτώ στα δέκα σημαίνει 20% πιθανότητα η προκαταρκτική έκθεση να είναι λάθος. Υψηλό ποσοστό, δεν συμφωνείς; Το μόνο που χρειάζεται είναι να δει κανείς τα πράγματα από άλλη σκοπιά, να κοιτάξουμε μήπως βρούμε διαφορετικές ερμηνείες των ίδιων δεδομένων. Όχι;» Ο Μπεντ δεν απάντησε. «Και φυσικά είσαι ελεύθερος ν’ αφήσεις την εταιρεία σου να χρεοκοπήσει, όχι όμως και την οικογένειά σου εκεί πάνω». Έγνεψα προς τη μεριά της βίλας. Και από το τικ που ξαφνι- κά άρχισε στο ένα του μάτι κατάλαβα ότι το είχα βρει: το αδύνατο σημείο του. Η οικογένειά του. Που ήταν και το δικό