Ο βασιλιάς

O Β Α Σ Ι Λ Ι Α Σ 11 γκαράζ. Δεν την περίμενα αυτή την ερώτηση και κούνησα απλώς το κεφάλι μου, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι ότι η μικρή θα ήταν τώρα εφτά ετών. Όχι ότι ήξερα με σιγου- ριά πως ήταν κορίτσι, αλλά για κάποιον λόγο είχα πείσει σιγά σιγά τον εαυτό μου ότι έτσι ήταν. Κατάπια τον κόμπο που ανέβηκε στον λαιμό. Με κάθε χρόνο που περνούσε, γινόταν ολοένα και μικρότερος, μόνο που δεν έλεγε να εξαφανιστεί εντελώς. «Δηλαδή διευθύνεις το συνεργείο αυτοκινήτων στο Ος;» ρώτησε ο Μπεντ, μ’ έναν ευχάριστο τόνο στη φωνή. «Ή μήπως του Ος;» «Όπως θέλετε πείτε το. Όχι, το συνεργείο έκλεισε. Αλλά έχω σπουδάσει μηχανικός αυτοκινήτων, κι έτσι αναλαμβάνω κάνα αμάξι πού και πού, για την πλάκα μου. Βασικά, διευ- θύνω το βενζινάδικο, παραδίπλα». Στρίψαμε και βγήκαμε μπροστά στο γκαράζ κι ο Μπεντ σήκωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Η πόρτα του γκαράζ άνοιξε αυτόματα. Είδα ότι ήταν από τις πολύ ακριβές πόρτες. Ίσως ο Χαλντέν να διάλεγε κάτι άλλο σήμερα. «Α, ναι, τώρα θυμήθηκα εκείνον τον ντόπιο που μου είχε μιλήσει για σένα. Ότι είσαι ο αδερφός του… του…» «Του Καρλ Όπγκαρ» είπα. «Ναι!» Ο Μπεντ γέλασε καθώς μπαίναμε μέσα. «Του βασιλιά του Ος». Παρατήρησα ότι κατάλαβε αμέσως πόσο συγκαταβατικός ακούστηκε. Λες και το Ος ήταν ένα μικρο- σκοπικό κωλομέρος όπου ο Καρλ κυκλοφορούσε σαν βασι- λιάς-τσαρλατάνος: ο βασιλιάς της κοπριάς. «Δεν εννοούσα… απλώς, απ’ ό,τι κατάλαβα, του ανήκει βασικά το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, όχι;» «Του ανήκει το μεγαλύτερο μέρος του Os Spa. Ανοίγετε το αμάξι, παρακαλώ;»