Ο Τζάστιν Γκρέι και οι φύλακες της γης

Ο ΤΖΑΣΤΙΝ ΓΚΡΕΪ ΚΑΙ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ | 11 Στα δώδεκά του, όμως, ο Τζάστιν ήταν σίγουρος πως είχαν μεγαλώσει πια αρκετά για να παθιάζονται με κόμικς. Στην πραγματικότητα, δεν του είχε φανεί ποτέ πιο γελοίος ο ενθουσιασμός για κάποιον ψεύτικο υπερήρωα, έτοιμο να σώσει τον πλανήτη, όσο τη στιγμή που τους βοήθησε ο επιστάτης να συρθούν έξω από την ντουλάπα. «Στην αληθινή ζωή» είχε μουρμουρίσει στον Πραβ, κα­ θώς γύριζαν σπίτι «αυτοί που νικούν είναι πάντα οι κακοί». Μήπως λοιπόν η αποστολή αυτή ήταν μέρος κάποιου σχεδίου που είχε σκαρφιστεί ο φίλος του για να τον πείσει να μην παρατήσει τη Λέσχη; Σαστισμένος ακόμη, ο Τζάστιν έχωσε το γράμμα στην μπροστινή τσέπη του σακιδίου του και κάθισε δίπλα στο παράθυρο. Κοιτούσε πάνω από μία ώρα έξω, μην τυχόν και ξαναγυρίσει ο άντρας. Παρά τις προσπάθειές του να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, στο τέλος βυθίστηκε σε έναν ταραγμένο ύπνο ξαπλωμένος στο πάτωμα. Όταν χτύπησε το πρωί το ξυπνητήρι του, ανοίγοντας τα μάτια του αντίκρισε τη γιαγιά του να στέκει πάνω από το κεφάλι του. «’μέρα, γιαγιά» είπε νυσταγμένα. «Εμ…στέκεσαι πολ­ λή ώρα εκεί;» Το βλέμμα του καρφώθηκε στο σακίδιό του, εκεί που είχε κρύψει το γράμμα. Η γιαγιά Μέρι έκανε δυο βήματα προς το ξυπνητήρι και το έκλεισε.