Ο Τζάστιν Γκρέι και οι φύλακες της γης

ΕΛΕΝΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ 8 | Αυτή τη φορά ο θόρυβος ήταν πιο δυνατός. Πετάχτηκε όρθιος και έτρεξε στο παράθυρο απέναντι από το κρεβά­ τι του, απ’ όπου είχε ακουστεί ο ήχος. Έξω ακριβώς από το τζάμι, κολλημένος με ταινία, ήταν ένας καφέ φάκελος. Οι άκρες του ανέμιζαν. Απευθυνόταν σε εκείνον. Τζάστιν Γκρέι. Ήταν έτοιμος να τσιμπήσει το μπράτσο του για να σι­ γουρευτεί πως δεν κοιμόταν όταν με την άκρη του ματιού του είδε φευγαλέα μια σκιά. Μια ψηλή φιγούρα απομα­ κρυνόταν από το σπίτι, προς τον μισοσκότεινο δρόμο. Σκάλα όμως δε φαινόταν πουθενά. Σε λίγο οι σκιές κατά­ πιαν τη φιγούρα. Του φάνηκε σαν άντρας με μακριά ζα­ κέτα και κασκέτο του μπέιζμπολ, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες. Ο Τζάστιν κράτησε την ανάσα του και απομακρύνθηκε βιαστικά από το παράθυρο. Πρώτη του σκέψη ήταν να σιγουρευτεί ότι η γιαγιά του ήταν καλά. Άνοιξε την πόρτα με την καρδιά του να χτυπά ακόμη σαν τρελή. Έκανε μερικά βήματα στον διάδρομο και κοίταξε μες στο δωμάτιό της. Εκείνη ροχάλιζε σιγανά. Ένα μπουκάλι με σιρόπι για τον βήχα ήταν πάνω στο κομοδίνο της. Μάλλον αυτό την άφησε ξερή , σκέφτηκε κι έκλεισε απαλά την πόρτα. Πίσω στο δωμάτιό του, ο φόβος έδωσε γρήγορα τη θέ