Ο Τζάστιν Γκρέι και οι φύλακες της γης

ΕΛΕΝΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ 14 | «Χμμφ» ξεφύσησε η γιαγιά Μέρι και άλλαξε γρήγορα θέμα. «Άργησες να γυρίσεις χτες το βράδυ. Όλα καλά στο σχολείο; Έγινε τίποτα;» Δεν του άρεσε καθόλου όταν δεν απαντούσε στις ερω­ τήσεις του. Ήταν πολύ καλή στις υπεκφυγές. «Απλά κρά­ τησε παραπάνω η προπόνηση» μουρμούρισε, κλείνοντας το θέμα. Η γιαγιά Μέρι δεν έδειξε να πείθεται, αλλά έσφιξε τα χείλη και πήγε προς την πόρτα. Κοντοστάθηκε όμως και γύρισε πάλι προς το μέρος του. «Πρέπει να περάσει και από την επιτροπή ρυμοτο­ μικού σχεδιασμού σε μία εβδομάδα. Το ξενοδοχείο, εν­ νοώ». Τα δάχτυλά της έπαιζαν με τη ζώνη της ρόμπας της. «Επειδή τον ξέρω όμως τον διάολο, τους έχει πείσει όλους ότι τα πουλιά δε θα γυρίσουν πίσω. Οπότε καλύτερα να μην έχουμε ελπίδες. Ντύσου τώρα, αλλιώς θ’ αργήσεις για το σχολείο». Αν συνέχιζαν τα πουλιά να πετούν στο Ρίβερκρικ, σκέφτηκε ο Τζάστιν, δε θα είχε συμβεί ποτέ το δυστύχημα της μαμάς… κι όλα θα ήταν διαφορετικά. Η γιαγιά Μέρι είχε σχεδόν βγει από το δωμάτιο όταν είπε: «Ο φόβος δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέ­ πεσαι, Τζάστιν. Το ξέρεις αυτό, σωστά;». «Μάλιστα» γρύλισε ο Τζάστιν, καθώς έσπρωχνε την πόρτα για να κλείσει πίσω της. Δε φοβόταν τα σχέδια του