Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 19 ] για τον καιρό τουΔουβλίνου. Σε όλα τούς μοιάζει η μικρή, εκτός από τα μάτια. Την πρώτη φορά που την είδα, σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε κι αντίκρισα τα δικά μου μάτια –μεγάλα, αμυγδαλωτά, ανοιχτά γαλάζια μάτια– κι ένιωσα σαν να με είχε χτυπήσει ηλεκτρι­ κή εκκένωση, κι ακόμη κάνουν την καρδιά μου ναφτερουγίζει κάθε φοράπου τα κοιτάζω. ΗΟλίβια μπορεί ναβγάλει το επίθετόμου από κουδούνια και χαρτιά, μπορεί να γεμίσει το ψυγείο με χυμό που σι­ χαίνομαι, μπορεί να προσκαλέσει τον Ντέρμο τον Παιδόφιλο να καταλάβει τη θέση μου στο κρεβάτι της, αλλά δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα γι’ αυτά τα μάτια. Απάντησα στη Χόλι: «Είναι μια νεράιδα μαϊμουδίτσα που ζει σ’ ένα μαγεμένο δάσος». Μου έριξε ένα βλέμμα που ισορροπούσε τέλεια ανάμεσα στο «Ουάου!» και στο «Ναι, καλά!». «Τι έκανες και κουράστηκες;» ρώτησα. Γλίστρησε από την αγκαλιά μου και προσγειώθηκε στο πάτωμα με έναν υπόκωφο γδούπο. «ΗΚλόε, ηΣάρα κι εγώθαφτιάξουμε μιαν ορχήστρα. Έκανα και μια ζωγραφιά για σένα στο σχολείο, γιατί κά­ ναμε έναν χορό εκεί πέρα... Και μπορείτε να μου πάρετε άσπρες μπότες; Κι η Σάρα έγραψε ένα τραγούδι και…» Για μια στιγμή να σου η Ολίβια κι εγώ σχεδόν να χαμογελάμε ο ένας στον άλλο, πάνω απ’ το κεφάλι της κόρης μας, αλλά αμέσως μετά εκείνη μαγκώθηκε και κοίταξε ξανά το ρολόι της. Έξω στην πάροδο οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με τον φίλο μου τον Ντέρμο, ο οποίος –κι αυτό που θα πω το ξέρω θετικά, γιατί πήρα τον αριθμό της πινακίδας του αυτοκινήτου του ήδη από την πρώτηφοράπουβγήκαν με τηνΟλίβια γιαφαγητό– είναι ένας τύπος που τηρεί τους νόμους με θρησκευτική ευλάβεια κι ούτε καν έχει παρκάρει ποτέ το Audi του σε σημείο που να μην επιτρέπεται· άσε