Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 18 ] Ήπια μιαν ακόμα μεγάλη γουλιά χυμό, σκούπισα το στόμιο με το μανίκι μου κι έβαλα το κουτί πίσωστοψυγείο. «Αυτό το πράγμα έχει μια γεύση που θυμίζει κάτουρα γάτας. Αν αυξήσω τη διατροφή του παιδιού, θα αγοράζεις κάναν χυμό της προκοπής;» «Αν την τριπλασιάσεις» είπε ηΟλίβια, όλο γλύκα αλλά με ψυχρό­ τητα, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο ρολόι της. «Όχι ότι θα μπο­ ρούσες δηλαδή, πάντως ίσως να έφτανε για ένα κουτί χυμό τη βδο­ μάδα». Η γατούλα βγάζει νύχια, αν επιμένεις να της τραβάς την ουρά για πολλή ώρα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Χόλι μάς έσωσε και τους δύο από τους εαυτούς μας, βγαίνοντας απ’ το δωμάτιό της σαν βολίδα και φωνάζοντας «Μπαμπαμπαμπαμπά!» με όλη της τη δύναμη. Έφτασα στο κεφαλόσκαλο την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσει να δώσει έναν πήδο και να βρεθεί στην αγκαλιά μου σαν ένα μικρό, τοσοδά πυροτέχνημα, με τον χρυσό ιστό των μαλλιών της και τα ροζ πραγ­ ματάκια που στραφτάλιζαν πάνω τους· τύλιξε τα πόδια γύρω από τη μέση μου και κοπάνησε πάνω στην πλάτη μου τη σχολική της τσάντα κι ένα χνουδωτόαλογάκι που το έλεγαν Κλάρα κι είχε σχεδόν φάει τα ψωμιά του. «Γεια σου, αραχνομαϊμουδίτσα» είπα, φιλώντας την κορυφή του κεφαλιού της. Ήταν ελαφριά σαν νεράιδα. «Πώς ήταν η βδομάδα σου;» «Πολύ κουραστική και δεν είμαι αραχνομαϊμουδίτσα» μου είπε με σοβαρότητα, μύτη με μύτη. «Τι είναι η αραχνομαϊμουδίτσα;» Η Χόλι είναι εννιά χρονών κι έχει πάρει απ’ την οικογένεια της μάνας της, που είναι λεπτεπίλεπτοι κι έχουν δέρμα ντελικάτο που μελανιάζει εύκολα – ενώ εμείς οι Μακέι είμαστε στιβαροί και ρωμα­ λέοι, έχουμε αδρόδέρμα και πυκνάμαλλιά, αρκετάσκληροτράχηλοι