Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 17 ] είμαι σκυμμένος μέσα στο ψυγείο, για να της δώσω την ευκαιρία, ωστόσοεκείνηδιατήρησε τηνψυχραιμίατης. «Γιατί θέλεις ναμάθεις;» «Θα χρειαστεί να ψάξω για δαύτον στον υπολογιστή». Έβγαλα ένα χάρτινο κουτί με χυμό πορτοκάλι και το κούνησα. «Τι είν’ αυτή ηαηδία; Απόπότεσταμάτησες ναπαίρνειςπράγματα τηςπροκοπής;» Τα χείλη της Ολίβια –πολύ διακριτικά βαμμένα– είχαν αρχίσει να σφίγγονται. « Δεν θαψάξεις για τονΝτέρμοτ σε κανέναν υπολογιστή, Φρανκ». «Δεν το συζητώ αυτό» της είπα εύθυμα. «Πρέπει να βεβαιωθώ ότι δεν είναι κάνας διεστραμμένος παιδόφιλος, έτσι δεν είναι;» «Μα για όνομα του Θεού, Φρανκ! Ο άνθρωπος δεν…» «Μπορεί όχι» παραδέχτηκα. « Πιθανόν όχι. Όμως πώς μπορείς να είσαι σίγουρη, Λιβ; Δεν είναι καλύτερα να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο παρά να το χτυπάς μετά;» Έβγαλα το καπάκι από το κουτί με τον χυμό και κατέβασα μια μεγάλη γουλιά. «Χόλι!» φώναξε η Ολίβια, πιο δυνατά τώρα. «Τέλειωνε!» «Δεν βρίσκω το αλογάκι μου!» Θόρυβοι πανικού ακούστηκαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Είπα στην Ολίβια: «Βάζουν στο μάτι χωρισμένες μαμάδες με όμορφα μικρά παιδάκια. Κι είναι πραγματικά απίστευτο το πόσοι απ’ αυτούς δεν έχουν πιγούνι. Μα δεν το παρατήρησες ποτέ αυτό;». «Όχι, Φρανκ, δεν το παρατήρησα. Και δεν πρόκειται να σ’αφήσω να χρησιμοποιείς τη δουλειά σου σαν πρόσχημα για να με τρομο­ κρατήσεις…» «Για πρόσεξε την επόμενη φορά που θα δεις έναν παιδόφιλο στην τηλεόραση. Άσπρο φορτηγάκι και πρόσωπο χωρίς πιγούνι, σ’ το υπογράφω. Τι αυτοκίνητο οδηγεί αυτός ο Ντέρμο;» « Χόλι !»