Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 16 ] «Αυτό το“πάμε”περιλαμβάνει πάλι κι αυτό τον Ντέρμο;» ΗΟλίβια παραείναι έξυπνη για να μου επιτρέψει να τη νευριάσω τόσοεύκολα. «Τοόνομάτουείναι Ντέρμοτ και ναι, τονπεριλαμβάνει». Παράστησα τον εντυπωσιασμένο. «Τέσσερις βδομάδες νταλα­ βερίζεστε, καλά δεν λέω; Για πες, απόψε είναι η μεγάλη νύχτα;» Η Ολίβια στράφηκε προς τη σκάλα κι άρχισε να φωνάζει: «Χόλι! Ήρθε ο πατέρας σου!». Έτσι όπως μου είχε γυρισμένη την πλάτη, την προσπέρασα και μπήκα στο χολ. Φορούσε Chanel No 5, το ίδιο άρωμα που φορούσε πάντα από τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Από το πάνω πάτωμα ακούστηκε: «Μπαμπά! Έρχομαι! Έρχομαι! Έρχομαι, απλώς πρέπει να…» κι ύστερα ακολούθησε ένα ατέλειωτο κατεβατό ακατάσχετης φλυαρίας, καθώς η Χόλι εξηγούσε όλα αυτά τα μπουρδουκλωμένα πράγματα που είχε κατά νου, αδιαφορώντας για το αν μπορούσε να την ακούσει κανείς. «Με την ησυχία σου, καρδούλα μου!» φώναξα, πηγαίνοντας προς την κουζίνα. Η Ολίβια με ακολούθησε. «Ο Ντέρμοτ θα έρθει από στιγμή σε στιγμή» μου είπε. Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος αν αυτό ήταν απει­ λή ή ικεσία για να φύγω. Άνοιξα την πόρτα του ψυγείου κι έριξα μια ματιά μέσα. «Δεν μ’ αρέσει η κοψιά αυτού του τύπου. Δεν έχει πιγούνι. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σ’ έναν άντρα που δεν έχει πιγούνι». «Καλά, ευτυχώς το γούστο σου στους άντρες δεν παίζει κανέναν ρόλο». «Κι όμως, παίζει, αν το πάτε σοβαρά κι αυτός ο τύπος θα περνάει χρόνο κοντά στη Χόλι. Πώς είπαμε ότι είναι το επίθετό του;» Κάποτε, τότε που οδεύαμε προς τον χωρισμό, η Ολίβια μου είχε κοπανήσει την πόρτα του ψυγείου στο κεφάλι. Θα μπορούσα να πω ότι και τώρα της πέρασε απ’το μυαλό να το ξανακάνει. Συνέχισα να