Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 15 ] πληκτική, καλαίσθητη ημιαυτόνομη κατοικία, σε μια περιποιημένη τυφλή πάροδο στο Ντάλκι. Ο πατέρας της Ολίβια μας είχε χαρίσει αυτό το σπίτι ως γαμήλιο δώρο. Όταν μετακομίσαμε εκεί, το σπίτι αντί για αριθμό είχε όνομα. Αυτό το ξεφορτώθηκα και γρήγορα, ωστόσο θα έπρεπε να το είχα ήδη μυριστεί από εκείνη τη στιγμή ότι αυτός ο γάμος δεν υπήρχε περίπτωση να πάει καλά. Αν οι γονείς μου ήξεραν ότι θα παντρευόμουν, η μαμά μου θα είχε χρεωθεί ως τον λαιμό, θα μας είχε αγοράσει ένα σαλόνι με χαριτωμένους λουλου­ δάτους καναπέδες και πολυθρόνες για το καθιστικό και θα είχε εξα­ γριωθεί αν αφαιρούσαμε το πλαστικό περιτύλιγμα από τα μαξιλα­ ράκια. ΗΟλίβια είχε σταθεί ακριβώς στημέση της ανοιχτής πόρτας, μην τυχόν και μου έμπαιναν ιδέες να περάσωμέσα. «ΗΧόλι είναι σχεδόν έτοιμη» είπε. Η Ολίβια, κι αυτό το λέω με το χέρι στην καρδιά και με χαρά ανάμεικτη με λύπη, είναι κουκλάρα, απ’ αυτές που τις βλέπεις και πέφτεις ξερός: ψηλή, με μακρύ, λεπτό πρόσωπο, πλούσια και απαλά ανοιχτόξανθα μαλλιά και μ’ εκείνου του είδους τις διακριτικές κα­ μπύλες πουδεν τις παρατηρείς με την πρώτη, αλλάμετάδεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Εκείνο το απόγευμαφορού­ σε ένα ακριβό μαύρο φόρεμα που της πήγαινε αφάνταστα, λεπτό καλσόν και το διαμαντένιο περιδέραιο της γιαγιάς της, αυτό που εμφανίζεται μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις, κι ακόμα και ο ίδιος ο πάπας θα είχε βγάλει τον σκούφο του για να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Εγώ, που δεν έχω τόσο αβρούς τρόπους όσο ο πάπας, σφύριξα με θαυμασμό. «Σημαντικό το ραντεβού;» «Θα πάμε για φαγητό».