Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 33 ] Και η Τζάκι και η Ολίβια έχουν προσπαθήσει να υπαινιχτούν κα­ τά καιρούς ότι η Χόλι θα έπρεπε σιγά σιγά ν’αρχίσει να γνωρίζει την οικογένεια του πατέρα της. Και η δυσοίωνη βαλίτσα να μην υπήρχε, πάνω απ’ το πτώμα μου η Χόλι θα βάλει έστω και το δαχτυλάκι του ποδιού της σ’αυτό το καζάνι της τρέλας που κοχλάζει, όπως είναι η οικογένεια Μακέι στις δόξες της. «Αυτή τη φορά όχι. Μόλις τα τα­ κτοποιήσω όλα, θα φέρουμε τη θεία Τζάκι για να φάμε μαζί ένα παγωτό, εντάξει; Για να φτιάξει το κέφι ολωνών μας;» «Εντάξει» συμφώνησε ηΧόλι, ξεφυσώντας κουρασμέναακριβώς όπως κι η Ολίβια. «Ωραία θα ήταν». Τραβήχτηκε από την αγκαλιά μου κι άρχισε να ξαναβάζει τα πράγματά της στη σχολική τσάντα. Μέσα στο αυτοκίνητο η Χόλι είχε πιάσει κουβεντολόι με την Κλάρα, όμως πολύ χαμηλόφωνα, ώστε δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Σε κάθε κόκκινο φανάρι την κοιτούσα μέσα απ’τον καθρέφτη κι έδινα όρκο στον εαυτό μου ότι θα επανόρθωνα: θα έπαιρνα τον αριθμό του τηλεφώνου τωνΝτέιλι, θα παρατούσα την καταραμένη βαλίτσα στο κατώφλι του σπιτιού τους κι ώσπου να ερχόταν η ώρα για ύπνο θα είχα πάρει τη Χόλι πίσω. Ήξερα ήδη ότι τα πράγματα δεν επρόκειτο να γίνουν έτσι. Εκείνος ο δρόμος κι εκείνη η βαλίτσα με περίμεναν εδώκαι πολύκαιρόνα επιστρέψω.Τώραπου τα ξαναβρήκαμπροστά μου, αυτά που μου επιφύλασσαν θα μου έπαιρναν πολύ περισσότε­ ρο χρόνο από ένα βράδυ. Το σημείωμα είχε τον στοιχειώδη μελοδραματισμό που χαρα­ κτήριζε όλες τις έφηβες πριγκίπισσες· ήταν πάντα πολύ καλή σ’ αυ­ τό η Ρόζι.