Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 32 ] μένη. «Στάσου να σου δείξωκάτι» είπα. Τέντωσα τα χέρια μου μπρο­ στά της, ξεφορτώθηκα τη σελίδα που περιέγραφε τη θανατική μου καταδίκη, άνοιξα ένα έγγραφοWord και πληκτρολόγησα: ΕΙΣΑΙ ΕΞΩ­ ΓΗΙΝΟΣ. ΔΙΑΒΑΖΕΙΣΑΥΤΟΤΟΜΗΝΥΜΑΣΤΟΝΠΛΑΝΗΤΗΜΠΟΝΓΚΟ . «Λοι­ πόν. Είναι αλήθεια αυτό;» Η Χόλι κατάφερε να σκάσει ένα νευρικό, κλαμένο γελάκι. «Όχι βέβαια». Έκανα την οθόνη μοβ κι επέλεξα μια φανταχτερή γραμματοσει­ ρά. «Τώρα;» Κούνησε το κεφαλάκι της αρνητικά. «Τι θα έλεγες αν έβαζα τον υπολογιστή να σου κάνει ένα κατε­ βατό ερωτήσεις πριν το γράψει αυτό; Θα ήταν αλήθεια τότε;» Για ένα δευτερόλεπτο πίστεψα ότι τα είχα καταφέρει, όμως εκεί­ νη ακριβώς τη στιγμή οι στενοί ώμοι της σφίχτηκαν. «Είπες “πρό­ βλημα”». «Ναι. Θα χρειαστεί ν’ αλλάξουμε λιγάκι τα σχέδιά μας». «Πρέπει να γυρίσω πίσω στη μαμά» είπε η Χόλι, κοιτώντας το λάπτοπ. «Έτσι δεν είναι;» «Ναι, γλυκιά μου. Λυπάμαι πάρα, πάρα πολύ. Με το που θα μπο­ ρέσω, το ίδιο δευτερόλεπτο θα έρθω να σε πάρω». «Πάλι σε χρειάζεται η δουλειά σου;» Αυτό το πάλι με έκανε να νιώσω χειρότερα κι απ’ τον εξάψαλμο της Ολίβια. «Όχι» είπα, στο πλάι έτσι ώστε να βλέπω το πρόσωπο τηςΧόλι. «Δεν έχει καμίασχέσημε τηδουλειά. Στηδουλειάνακόψουν τον λαιμό τους, καλάδεν λέω;» Αυτό την έκανε να χαμογελάσει αχνά. «Την ξέρεις τη θεία σου τηνΤζάκι; Έχει ένα μεγάλο πρόβλημα και με χρειάζεται αμέσως για να τη βοηθήσω να το λύσει». «Δεν μπορώ να έρθω κι εγώ μαζί σου;»