Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 30 ] διαμέρισμα. Η πόρτα της Χόλι ήταν ακόμη κλειστή. Τέλειωσα το τσιγάρο μου με άλλη μια δυνατή ρουφηξιά, πέταξα τη γόπα απ’ το μπαλκόνι, άναψα ακόμα ένα και τηλεφώνησα στην Ολίβια. Εκείνη δεν είπε καν «Γεια σου». «Όχι, Φρανκ. Όχι αυτή τη φορά. Ούτε με σφαίρες». «Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, Λιβ». «Ικέτεψες ναπαίρνεις τημικρήόλα ταΣαββατοκύριακα. Ικέτεψες . Αν δεν ήθελες…» «Φυσικά και θέλω. Πρόκειται για κάτι επείγον». «Πάντα πρόκειται για κάτι επείγον. Η ομάδα μπορεί να ζήσει και χωρίς εσένα για δυο μέρες, Φρανκ. Ό,τι κι αν θες να πιστεύεις, δεν είσαι άκρως απαραίτητος». Στ’αυτιά όποιου στεκόταν μισό μέτρο μακριά, η φωνή της μπο­ ρεί να είχε ακουστεί ανάλαφρη και απλώς φλύαρη, όμως εκείνηήταν έξαλλη. Μεταλλικός ήχος από μαχαιροπίρουνα που κουδούνιζαν· ένα κακαριστό πονηρό γέλιο· κάτι που ακούστηκε σαν –αν είναι δυνατόν– σιντριβάνι. «Δεν πρόκειται για δουλειά αυτή τη φορά» είπα. «Είναι οικογενειακό το ζήτημα». «Μα ναι, φυσικά. Μήπως όλο αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι είμαι στο τέταρτο ραντεβού μου με τον Ντέρμοτ;» «Λιβ, μετά χαράς θα έκανα πολλά για να καταστρέψω το τέταρτο ραντεβού σου με τον Ντέρμοτ, όμως ποτέ δεν θα χαλάλιζα τον χρό­ νο που περνάω με τη Χόλι. Με ξέρεις καλά». Μια σύντομη καχύποπτη παύση. «Τι σόι επείγον οικογενειακό είν’ αυτό;» «Δεν ξέρωακόμη. ΗΤζάκι μού τηλεφώνησε σε κατάσταση υστε­ ρίας από το σπίτι των γονιών μας· δεν ξέρω λεπτομέρειες. Πρέπει να πάω εκεί και γρήγορα».