Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 28 ] «Άκουσέ με, ξέρω ότι είσαι…» «Εκτός κι αν όλο αυτό είναι κολπάκι για να με κάνετε να έρθω εκεί. Αυτό είναι, Τζάκι; Μήπως σχεδιάζετε καμιά συμφιλιωτική οικο­ γενειακή μάζωξη; Γιατί, σε προειδοποιώ, εδώ δεν είναι το συνδρο­ μητικό κανάλι Χόλμαρκ, με τις οικογενειακές σειρές του, που να πάρει και να σηκώσει, και τέτοιου είδους παιχνιδάκια δεν πρόκειται να έχουν καλό τέλος». «Βρε πανηλίθιε» είπε άγρια ηΤζάκι. «Για μαζέψου λίγο.Τι νομίζεις ότι είμαι; Υπάρχει ένα μοβ πουκάμισο με λαχούρια μέσα σ’εκείνη τη βαλίτσα, η Κάρμελ το αναγνώρισε…» Είχα δει τη Ρόζι να το φοράει εκατοντάδες φορές, ήξερα τι αί­ σθηση άφηναν τα κουμπιά στα δάχτυλά μου. «Ναι, όπως κάθε κορίτσι σ’αυτή την πόλη τη δεκαετία του ’80. Η Κάρμελ θ’αναγνώ­ ριζε και τον Έλβις Πρίσλεϊ να κατεβαίνει την οδό Γκράφτον ορεξά­ το για κουβεντούλα. Νόμιζα ότι ήσουν πιο λογική, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται…» «…Και υπάρχει κι ένα πιστοποιητικό γέννησης διπλωμένο μέσα. Ρόουζ Μπερναντέτ Ντέιλι». Πράγμα που, λίγο πολύ, με έκανε να το βουλώσω. Βρήκα τα τσι­ γάρα μου, ακούμπησα τους αγκώνες μου πάνω στα κάγκελα του μπαλκονιού και τράβηξα την πιο βαθιά τζούρα της ζωής μου. «Λυπάμαι» είπε η Τζάκι, σε πιο ήπιο τόνο. «Που σου έβαλα τις φωνές. Φράνσις;» «Έλα». «Είσαι καλά;» «Ναι. Άκουσέ με, Τζάκι. Οι Ντέιλι το ξέρουν;» «Δεν είναι εδώ. Η Νόρα μετακόμισε στην Μπλανσαρντστάουν, εκεί νομίζω, πριν από λίγα χρόνια· ο κύριος και η κυρίαΝτέιλι πηγαί