Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 26 ] Τα επόμενα τρία μηνύματα ήταν παρόμοια, με διαφορά μισής ώρας το ένα απ’ το άλλο. Ως το τελευταίο μήνυμα, η Τζάκι είχε φτά­ σει ναμιλάμε κάτι γρυλίσματαπου μόνο κουταβάκιαθαμπορούσαν να καταλάβουν. «Μπαμπά;» «Μια στιγμή, γλυκιά μου». Πήρα το κινητό μου και βγήκα στο μπαλκόνι, πάνω από το σκο­ τεινό ποτάμι και τα βρόμικα πορτοκαλί φώτα και το αδιάκοπο μπο­ τιλιάρισμα, και τηλεφώνησα στηνΤζάκι. Εκείνη απάντησε στο πρώ­ το κιόλας χτύπημα. «Φράνσις; ΙησούΧριστέ κιΆγιοΠνεύμα, κόντεψα να τρελαθώ! Πού ήσουν;» Είχε χαμηλώσει την ταχύτητά της περίπου στα εκατόν τριάντα χιλιόμετρα τηνώρα. «Είχαπάει ναπάρωτηΧόλι.Τι σκατάέγινε,Τζάκι;» Στο βάθος ακουγόταν βαβούρα. Ακόμα και μετά απ’ όλο αυτό τον καιρό, αναγνώρισα αμέσως τη φωνή του Σέι, ζωηρή και κοφτή· και μιαν υποψία απ’ τη φωνή της μαμάς μου που μου έκοψε την ανάσα. «Ω Θεέ μου, Φράνσις… Λοιπόν, μπορείς να μου κάνεις τη χάρη να καθίσεις; Ή να βάλεις να πιεις ένα ποτήρι μπράντι ή κάτι;» «Τζάκι, αν δεν μου πεις τι τρέχει, σου ορκίζομαι ότι θα έρθω εκεί πέρα και θα σε πνίξω». «Περίμενε μια στιγμή, μην ανάβεις…» Μια πόρτα έκλεισε. «Λοι­ πόν» είπε ηΤζάκι, που βρέθηκε ξαφνικά μέσα σε ησυχία. «Το λοιπόν. Θυμάσαι που σου έλεγα πριν από λίγο καιρό ότι ένας τύπος θέλει ν’ αγοράσει τα τρία σπίτια στο τέρμα τουΤόπου των Πιστών; Για να τα κάνει διαμερίσματα;» «Ναι». «Ε, τελικά δεν θα τα κάνει διαμερίσματα, τώρα όλοι προβλημα