Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 25 ] Να σου πάλι η Τζάκι: «Καταραμένα μηχανήματα, δεν είχα τε­ λειώσει! Έλα εδώ πέρα, έπρεπε να το είχα πει αμέσως, ούτε για τον μπαμπά πρόκειται, κι αυτός τα ίδια είναι όπως τα ξέρεις, κα­ νένας δεν πέθανε ούτε τραυματίστηκε ούτε τίποτα, εν πάση πε­ ριπτώσει, όλοι μια χαρά είμαστε. Ο Κέβιν είναι λιγάκι αναστατω­ μένος, αλλά έχω την εντύπωση πως οφείλεται στο ότι ανησυχεί για το πώς θα το πάρεις, σ’ αγαπάει πάρα πολύ, το ξέρεις, ποτέ δεν έπαψε. Λοιπόν, μπορεί να μην είναι τίποτα, Φράνσις, δεν θέλω να σε κυριεύσει πανικός, ναι, μπορεί να πρόκειται για φάρ­ σα, κάποιος να κάνει πλάκα, αυτό σκεφτήκαμε στην αρχή, μολο­ νότι πολύ μαλακία πλάκα αν με καλορωτάς, με συγχωρείς για τη γλώσσα μου…». «Μπαμπά! Πόση γυμναστική κάνεις;» Μα τι διάολο; «Είμαι χορευτής σεμπαλέτοκαι δεν τοξέρει κανείς». «Όχιιιιιι, σοβαρά μιλάω! Πόση κάνεις;» «Όχι πολλή». «…και οπωσδήποτε, κανένας από μας δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι να κάνουμε μ’ αυτό το πράγμα τέλος πάντων, οπότε θα μου τηλεφωνήσεις επιτέλους με το που θ’ ακούσεις αυτό το μήνυμα; Σε παρακαλώ, Φράνσις. Λοιπόν, θα είμαι με το κινητό στο χέρι». Το «κλικ» της γραμμής που έκλεισε, το «μπιπ», το μωρό του τη­ λεφωνητή που έδινε οδηγίες. Καθώς το ξανασκεφτόμουν, λογικά θα έπρεπε να έχω καταλάβει περί τίνος επρόκειτο απ’ όσα άκουσα ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να έχω μια γενική ιδέα. «Μπαμπά; Πόσα φρούτα και λαχανικά τρως;» «Τόνους ολόκληρους». «Αποκλείεται!» «Αρκετά».