Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 22 ] αξιόπιστο όσο το να πηγαίνει το παιδί σου στο πάρκο μ’έναν αστυ­ νομικό. «Βραδινό! Γίνεται να πάρουμε πίτσα;» «Βέβαια» απάντησα. Η Ολίβια ζει μια ζωή όπου λείπουν τα συ­ ντηρητικά και βασιλεύουν τα βιολογικά προϊόντα κι οι πολλές φυ­ τικές ίνες· αν δεν το εξισορροπήσω λιγάκι όλο αυτό, η μικρή θα μεγαλώσει με τρόπο δυοφορές πιο υγιεινό απ’όσο όλες οι φίλες της μαζί και θα νιώσει περιθωριακή. «Γιατί όχι;» Ξεκλείδωσα την πόρτα κι αμέσως είδα το πρώτο σημάδι ότι η Χόλι κι εγώ δεν επρόκειτο να φάμε πίτσα απόψε. Το λαμπάκι του τηλεφωνητή αναβόσβηνε σαν τρελό. Πέντε ανα­ πάντητες. Η δουλειά μου με καλεί στο κινητό μου, οι ντετέκτιβ κι οι πληροφοριοδότες με καλούν στο άλλο μου κινητό, τα παλικάρια ξέρουν ότι θα με δουν στην παμπ όταν και όποτε, η δε Ολίβια μου στέλνει γραπτά μηνύματα όταν χρειάζεται να το κάνει. Άρα έμενε η οικογένεια, δηλαδήημικρήμουαδερφή, ηΤζάκι, δεδομένουότι ήταν η μόνη με την οποία μιλούσα εδώ και κάτι δεκαετίες. Πέντε κλήσεις πιθανόνσήμαινανπως έναςαπότους γονείςμαςήταν ετοιμοθάνατος. Είπα στη Χόλι «Πάρε» και της πρότεινα το λάπτοπ μου. «Πήγαινέ το στο δωμάτιό σου και πείραξε λιγάκι τις φίλες σου στο chat. Θα είμαι κοντά σου σε λίγα λεπτά». Η Χόλι, η οποία γνωρίζει καλά ότι δεν της επιτρέπεται να ανταλ­ λάσσει μηνύματα στο διαδίκτυο ώσπου να γίνει είκοσι ενός ετών, μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο δυσπιστία. «Αν θέλεις να καπνίσεις ένα τσιγαράκι, μπαμπά» μου είπε εξαιρετικάσοβαρή «μπορείς απλώς να βγεις στο μπαλκόνι. Το ξέρω ότι καπνίζεις». Έβαλα το χέρι μου στην πλάτη της και την οδήγησα προς το δωμάτιό της. «Α ναι; Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;» Σε οποιαδή