Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)

[ 21 ] για το πώς ή πότε μπαίνουν και βγαίνουν απ’ το κτίριο. Απ’ όσο φα­ ντάζομαι, δεν φεύγουν ποτέ, το μόνο που κάνουν είναι να μένουν ταμπουρωμένοι μέσα στα διαμερίσματά τους και να σκέφτονται. Ακόμα κι όταν κοιμάμαι, έχω το ένα μου αυτί συντονισμένο σ’αυτό τον συγκεχυμένο βόμβο, έτοιμος να πεταχτώαπ’το κρεβάτι μου και να υπερασπιστώ τον χώρο μου αν χρειαστεί. Ο διάκοσμος στην προσωπική μου γωνιά στοΤουίν Πικς είναι ο τυπικός του διαζευγμένου, εννοώ ότι μοιάζει λες και δεν έχει έρθει ακόμη το φορτηγό της μεταφορικής. Εξαίρεση αποτελεί το δωμά­ τιο της Χόλι, το οποίο είναι κατάφορτο με όλα τα χνουδωτά αντι­ κείμενασε παστέλ αποχρώσεις πουμπορεί ναφανταστεί άνθρωπος. Τη μέρα που πήγαμε μαζί να ψάξουμε για έπιπλα, όταν μετά από μεγάλο αγώνα κατάφερα τελικά την Ολίβια να μου δίνει την κόρη μου ένα Σαββατοκύριακο τον μήνα, ήθελα ν’αγοράσωστη Χόλι ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στους τρεις ορόφους του εμπορικού κέ­ ντρου. Κάπου μέσα μου φοβόμουν ότι δεν θα την ξανάβλεπα ποτέ. «Τι θα κάνουμε αύριο;» θέλησε να μάθει η μικρή, καθώς προχω­ ρούσαμε στον στρωμένο διάδρομο. Έσερνε την Κλάρα απ’ το ένα πόδι πάνω στο χαλί. Όσο την ήξερα, η Χόλι ήταν ικανή να ξεσπάσει σε ουρλιαχτά λες κι είχε γίνει φόνος και μόνο στη σκέψη ότι το αλο­ γάκι της θ’ ακουμπούσε στο πάτωμα. Ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, κάτι θ’ αλλάξει χωρίς να το πάρεις είδηση. «Θυμάσαι εκείνο τον χαρταετό που σου πήρα; Τέλειωσε όλα τα μαθήματά σου απόψε κι αν δεν βρέχει θα σε πάω στο Πάρκο Φίνιξ για να σου μάθω πώς να τον πετάξεις». «Μπορεί να έρθει κι η Σάρα;» «Θα τηλεφωνήσουμε στη μαμά της μετά το βραδινό». Οι γονείς των φιλενάδων της Χόλι με λατρεύουν. Τίποτα δεν φαντάζει τόσο