Ο θείος Πλάτων

AΛKH ZEH 12 | έφυγε η μαμά της κι έμεινα μόνος με τα παιδιά, όποιος μας χαρίζει ένα παιχνίδι το βαφτίζουμε με το όνομά του για να τον θυμόμαστε. Κι αν είναι δύο αυτοί που μας το χάρισαν, φτιάχνουμε από τα δύο ονόματα ένα. Τον αρκούδο μας τον λένε Δημέλ, για- τί μας τoν χάρισαν ο θείος Δημήτρης και η θεία Ελέ- νη. Μας τον έστειλαν από την Ελλάδα, σαν κι εσένα. Γύρισα στο ράφι με τα παιχνίδια και είδα έναν κανελή αρκούδο μ’ ένα μάτι. Το ένα του αυτί κρεμό- τανε μισοξηλωμένο και του σκέπαζε το μισό πρόσω- πο. Ήτανε από κείνα τα άψυχα παιχνίδια, σαν τις κούκλες, που ούτε μιλούν ούτε λαλούν. Σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουνα που με χάρισε μόνο ο θείος Πλάτων, γιατί, στο κάτω κάτω, Πλάτων δεν είναι και τόσο άσχημο όνομα για γαϊδουράκι. Εκείνη λοιπόν την πρώτη μέρα της ζωής μου στο σπίτι των παιδιών έμαθα ένα σωρό πράγματα. Πρώ- τα πρώτα κατάλαβα πως μόνο με τα παιδιά μπορώ να μιλώ. Μόλις βρεθεί κοντά μας κανένας μεγάλος, τότε ξαφνικά βουβαίνομαι και γίνομαι ένα άψυχο παιχνίδι, σαν τον κακομοίρη τον Δημέλ. Το γιατί δεν το ξέρω. Έτσι φαίνεται είναι φτιαγμένα τα πράγμα- τα στον κόσμο. Η Ειρήνη, ας πούμε, που είναι τόσο φλύαρη μαζί μου και με όλα τα παιδιά, μόλις βρεθεί με τους μεγάλους, δε βουβαίνεται βέβαια εντελώς, μα δεν έχει και πολλά λόγια.