Ο θείος Πλάτων

O ΘΕΙΟΣ ΠΛΑΤΩΝ | 11 μένες σε διάφανα χαρτάκια. Το ένα χεράκι, το πιο μικρούτσικο, άρπαξε μια κόκκινη καραμέλα, την ξε- τύλιξε και… — Μηηηηη! Ήτανε ένα κοριτσάκι που φώναζε. — Γιάννη, μην την τρως αυτή την καραμέλα! Είναι η καρδιά του! Γύρισα και είδα ένα μικρούλικο αγοράκι που είχε δώσει μια γλειψιά στην καραμέλα, μα την ξανάχωσε γρήγορα γρήγορα μέσα στο χαρτάκι. Η μαμά γέλασε. — Έχει δίκιο η Ειρήνη. Η Ειρήνη –έτσι λοιπόν το λένε το κοριτσάκι–, που έμοιαζε πιο μεγάλο από το αγόρι, πήρε την καραμέ- λα από τα χέρια του Γιάννη, την ξανάβαλε στη θέση της κι έκλεισε το φερμουάρ. Από τότε «χτυπάει» στα στήθια μου μια καραμε- λένια καρδιά και, παρόλο που είναι κατακολλημένη στο χαρτάκι της από τη γλειψιά του Γιάννη, δε με πειράζει καθόλου και νιώθω μια χαρά στην υγεία μου. — Έλα δω, Πλάτωνα, είπε η Ειρήνη. Παραξενεύτηκα! Γιατί ο θείος ο Πλάτων δεν ήτα- νε εκεί και γιατί η μικρή δεν είπε: θείε Πλάτωνα. Ύστερα όμως κατάλαβα πως μιλούσε σε μένα και πως το όνομά μου είναι Πλάτων. — Έτσι συνηθίζουμε μεις, μου είπε η Ειρήνη σαν