Ο θάνατος του Οδυσσέα

11 2015 Εννιά ναυτικά μίλια από την Κύμη Μ αύρο. Χρώμα άχρωμο. Αντίθετο στη ζωή, εναντιωμένο εκ κατα- σκευής στην αντανάκλαση του φωτός. Αυτό αναζητούσε. Τη σκοτεινή ύλη που μαχόταν την ικανό- τητα του ανθρώπινου ματιού να ανιχνεύει το ηλεκτρομαγνητικό φως, και η αίσθηση αυτή μετουσιώνεται στην όραση. Το αόρα- το σε ορατό. Τα χρώματα του φωτεινού φάσματος που επέτρε- παν σε κάθε έμβιο ον να διαβιοί στις παρυφές του γαλαξία μας – σε αυτή την μπλε σφαίρα που πήρε το όνομά της από την ελληνική μυθολογία και τη Γαία. Είχε πια μεγαλώσει. Άλλοι στη θέση του θα είχαν παραιτηθεί, ωστόσο αυτός δεν είχε σκεφτεί ούτε για μια στιγμή το ενδεχό- μενο να αποχωρήσει. Όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν μια ήττα. Δεν πέρασε πενήντα χρόνια, σχεδόν μια ζωή, για να εγκαταλείψει τώρα. Όσο υπήρχε ζωή μέσα του, υπήρχε μπροστά του και ο δρόμος. Το μονοπάτι που είχε ο ίδιος ανοίξει συνυπάρχοντας με τους περιπατητές σε μια καταλυτική διαδρομή για τη μοίρα τους. Συνύπαρξη. Ο άντρας απέναντί του με το κίτρινο άνορακ και τις αθλη- τικές γαλότσες ανασκόπησε στο μυαλό του την ελληνική μυ- θολογία, ενώ ήπιε μια ακόμα γουλιά από την μπίρα του. Πώς ήταν δυνατόν η Γαία να αλληλοεπιδρούσε με το Χάος λόγω του Έρωτα; Του φαινόταν εκνευριστικά λάθος αυτή η διαπί-