Ο θάνατος του Οδυσσέα

O Θ Α Ν Α Τ Ο Σ Τ Ο Υ Ο Δ Υ Σ Σ Ε Α 27 «Θα τη δω αύριο στο Tμήμα». «Ο αθλητής χρειάζεται καλή ψυχολογία για να νικά. Να νιώθει τον προπονητή δίπλα του». Άδειασα το πιάτο μου από τη σαλάτα και μου ξέφυγε ένα «Πρέπει να βρω κι εγώ ψυχολογία από βδομάδα». Η Ιουλία μού χάρισε ένα ακόμα λαμπερό χαμόγελο, από αυτά που έδινε αβίαστα στα κομπλιμέντα μου. «Ήταν μοναδική ευκαιρία. Τα έχουμε ξανασυζητήσει. Δεν μπορούσε να χαθεί…» είπε. Σέρβιρε από την πιατέλα με τα μακαρόνια στο πιάτο μου και έβαλε στο δικό της τελευταία. Έτριψα πιπέρι και στους δύο και πριν από την πρώτη μπουκιά την άκουσα να λέει: «Έβαλες κι εσύ το χεράκι σου σε αυτό». Ευτυχώς που πρόλαβα να καταπιώ, γιατί αλλιώς θα μου είχε σταθεί το πλοκάμι στον λαιμό. «Αν καταλάβαινα πως θα έφευγες επειδή δεν μένουμε μαζί, θα είχα αναθεωρήσει την απόφασή μου». Γέλασε. Ο μορφασμός της έδειχνε πως απολάμβανε το συ- ναισθηματικό μου ξεγύμνωμα. «Δεν εννοώ αυτό. Το ξέρεις. Τα έχουμε συζητήσει αυτά. Η υπόθεση με τα τοξικά ήταν το κλειδί για να μου δώσουν την υποτροφία. Μάντεψε ποιος έλυσε αυτή την υπόθεση». Εγώ . Η Ιουλία και η έρευνά της με είχαν σπρώξει στη λύση της προηγούμενης υπόθεσης και εγώ ρίσκαρα δουλειά, βαθμό και αποπομπή από την ενεργό δράση. Ρίσκαρα. Κέρδισα, αλλά έχανα εκείνη. «Τι ώρα φεύγει η πτήση;» «Φάε και έχουμε χρόνο για αυτά». Υπάκουσα. Ένιωσα τη γεύση του γλυκάνισου από το ούζο, τη γλύκα της ώριμης ντομάτας, τον μαϊντανό στο ζουμερό μύδι. Η Ιουλία ήταν τρομερή μαγείρισσα, δέκα χρόνια νεότερή μου και γοητευτικά