Ο θάνατος του Οδυσσέα

O Θ Α Ν Α Τ Ο Σ Τ Ο Υ Ο Δ Υ Σ Σ Ε Α 25 του κλειδιού, κατάλαβα πως η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και εκεί- νη μέσα. Η μυρωδιά από μαϊντανό και κρεμμύδι το επιβεβαίωσε. Όταν άνοιξα την πόρτα του δώματος, ένα στρωμένο τραπέζι με πε- ρίμενε στη μέση του σαλονιού. «Νικήσατε;» ήταν το πρώτο που με ρώτησε σαν με είδε να της χαμογελώ. «Χάσαμε» είπα με απαράλλαχτο χαμόγελο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Η Ιουλία στριμώχτηκε μπροστά από την καρέκλα για να με φτάσει και ακούμπησε τα χείλη της στα δικά μου. «Έχει ζεστό νερό. Να κάνεις ένα μπάνιο πριν φάμε» είπε και ξαναέφυγε σαν αερικό για την κουζίνα. Ενάμιση χρόνο σε σχέση μαζί της, ενάμιση χρόνο με μια γυναίκα όμορφη και έξυπνη, δημοσιογράφο και συνεταίρο της αδελφής μου στο τοπικό δημοσιογραφικό σάιτ Evia’s tree . Ενά- μιση χρόνο που αναρωτιόμουν αν μου άξιζε. «Μαγείρεψες δηλαδή;» «Τα έχει παίξει ο φούρνος στο σπίτι μου και είπα να φάμε εδώ». Έβαλε τα χέρια της κάτω από τη βρύση και άνοιξε τη βάνα. «Μπορούσαμε να βγούμε έξω». Το νερό σταμάτησε να τρέχει. Γύρισε και με κοίταξε. «Ας μη χαλάμε τον χρόνο μας με άλλους». Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιο ειδικό ένζυμο που άλλαζε τη γεύση στο σάλιο, αλλά θα ορκιζόμουν πως γεύτηκα αμέσως την πίκρα στο στόμα μου. Έβγαλα την μπλούζα και έσυρα το κορμί μου μέχρι το μπά- νιο. Ό,τι βάρος δεν κατάφερε να φέρει στο σώμα μου η ένταση του αγώνα έφερε μια της πρόταση σε ένα μόλις δευτερόλεπτο. Η Ιουλία θα έφευγε για το Παρίσι τέλος της εβδομάδας, για μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία. Μια υποτροφία που είχε κερδίσει με το σπαθί της, λογχίζοντας την καρδιά μου.