Ο θάνατος του Οδυσσέα

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Σ Ι Μ Ο Σ 22 κα μου ξεκίνησε να κυλά πάνω στην οδό Χατζηγιάννη Μέξη. Πέντε λεπτά αργότερα αφήναμε πίσω μας τη μυρωδιά καμένου και πιάναμε την κουβέντα για τον αγώνα. «Άντεξε περισσότερο απ’ όσο περίμενα» σχολίασε ο Ορέστης, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να αποφασίσει για το σωστό ύψος στο παράθυρό του. Το άφησε τελικά λίγο πάνω από τη μέση. Ο Φεβρουάριος ήταν παγωμένος και υγρός, όπως κάθε χρό- νο σε αυτό το νησί, ενώ ο αέρας έφερνε κρύο από τον Ευβοϊκό. «Καλή είναι η Μινιόν. Της έλειπε δύναμη από τα προκριμα- τικά» είπα. «Η άλλη ήταν νταβραντισμένη. Δεν είχε ελπίδα». «Περισσότερες ελπίδες από το να φορούσα εγώ τα γάντια». Ο Ορέστης με κοίταξε ξαφνιασμένος. Έπιασα την απορία στο βλέμμα του, ενώ το αμάξι έπαιρνε τον δρόμο της Δυοβου- νιώτη για να φτάσει παραλιακά προς τη μικρή γέφυρα που ένωνε τη Στερεά Ελλάδα με την Εύβοια. «Ήταν εντολή του Ατσαλάκωτου. Κάποιος από το Σώμα θα έπαιζε στους αγώνες» είπα. Μια μεγάλη παύση με έκανε να θέλω να ανοίξω το ραδιό- φωνο. Δεν το έκανα πριν του εξηγήσω. «Τη ρώτησα. Εγώ ή εσύ; Εκείνη ήταν που διάλεξε. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως δεν ήθελε να δει τον προϊστάμενό της να ξεφτιλίζεται». Κατέβασα με τη σειρά μου το παράθυρο. Η μυρωδιά του καμένου είχε εξαφανιστεί ολοκληρωτικά, ενώ ο νοτισμένος αέ- ρας της θάλασσας ψέκαζε το μέτωπό μου με αλμύρα. Ο Ορέστης άνοιξε το ράδιο, ψαχουλεύοντας τους σταθμούς. «Άντεξε η μικρή» επέμεινε ο Ορέστης, προσπαθώντας να σβήσει όποια ίχνη τύψεων έμεναν ακόμη στο κεφάλι μου, και ύστερα από αρκετά περάσματα μεταξύ ελληνικής ραπ και ξένου RnB τού είπα να το αφήσει στην τελευταία επιλογή. Εκεί ο Λέοναρντ Κοέν τραγουδούσε το «Night Comes On». Στην ουσία δεν τραγουδούσε, απάγγελλε: