Ο θάνατος του Οδυσσέα

O Θ Α Ν Α Τ Ο Σ Τ Ο Υ Ο Δ Υ Σ Σ Ε Α 19 Η υπαστυνόμος τα κατάφερνε. Δύο ντιρέκτ στο στομάχι, ένα κροσέ στο πρόσωπο, και η καραβανού άρχισε να χάνει τα βή- ματά της πισωπατώντας. Η αιφνιδιαστική αλλαγή της κατάστασης με παρασέρνει σε φωνές. «Ξανά!» ουρλιάζω και είμαι σίγουρος πως η Μαρκένα με ακούει, καθώς καταφέρνει ένα ακόμα κροσέ στα πλευρά. Οι επόμενες δύο γροθιές βρίσκουν αέρα και ελπίζω η ορμή να κάνει την καραβανού να σωριαστεί χάμω. Είναι σκληρή αθλήτρια, η βάση της είναι σωστή, και έτσι καταφέρνει να σταθεροποιηθεί πριν προλάβει να σηκώσει τα χέρια της σε άμυνα. Οι επόμενες δύο γροθιές της Μαρκένα βρίσκουν την γκαρντ της. Τώρα η καραβανού κινείται πλάγια, σαν κάβουρας που έχει αρπάξει τη λεία του και ψάχνει να χωθεί ξανά στη θάλασσα. Ξεφεύγει από τα σκοινιά. Ο χρόνος τελειώνει. Ο ψηφιακός δείκτης κινείται βιαστικά από το 06 στο 03 και η καραβανού μάς χαμογελά πριν καν σφυρίξει ο διαιτητής. Τέλος αγώνα. Ο Βαμβακάς ήταν ο πρώτος που μπήκε στο γήπεδο και εγώ τον ακολούθησα. «Ισοφάρισα;» Η Μαρκένα μάς ρωτούσε πίσω από τη μασέ- λα της, ενώ ο ιδρώτας από το μέτωπό της έκανε το αριστερό της μάτι να κλείνει. Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Ο διαιτητής έφτασε δίπλα της, άρπαξε το αριστερό της χέρι και τελικά σήκωσε αυτό της κα- ραβανού. «Τα πήγες εξαιρετικά» πρόλαβα να πω, ενώ η Μαρκένα έβγαλε την κάσκα και με τα γάντια ακόμη στα χέρια έφυγε αμίλητη από το ρινγκ. Ο Βαμβακάς την ακολούθησε προς τα αποδυτήρια, ενώ η λεπτή φωνή του Λεωνίδα Μητσάκη σφύριξε μέσα στα αυτιά μου πριν αποφασίσω αν θα τους ακολουθήσω. Γύρισα πίσω αντικρίζοντας τον διευθυντή να με κοιτά χα-