Ο θάνατος του Οδυσσέα

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Σ Ι Μ Ο Σ 18 τική γωνία μας. Ο Βαμβακάς έσκυψε μπροστά της δένοντας το κορδόνι της. «Πιο αργά» του είπα και άφησα στον αυχένα της μια βρεγμένη πετσέτα. «Είκοσι δευτερόλεπτα ακόμη. Μην πέσεις χάμω. Ψηλά τα χέρια. Τέσσερις πόντους και νικάς». Ψέματα. Αν υπολόγιζα καλά το σκορ, η καραβανού ήταν μπροστά δέκα πόντους. Διέκρινα την εξάντληση στο βλέμμα της και δεν μπορούσα να διαχωρίσω αν το κεφάλι της έγερνε μπροστά από την κού- ραση ή από την ντροπή που δεν κατάφερνε να νικήσει. «Ψηλά το κεφάλι, χαμηλά το πιγούνι! Κάνε τη να…» Η σφυρίχτρα του διαιτητή έκοψε στη μέση όποια ατάκα είχα αποστηθίσει από τα «Ρόκι» και με βρήκε να τραβώ την πετσέτα από τον αυχένα της και να αποχωρώ από το ταρτάν. Τριάντα δευτερόλεπτα, και το βλέμμα μου έφυγε από το ρινγκ δέκα καθίσματα στα δεξιά και πέντε σειρές πάνω, εκεί που ο αρχιφύλακας Ορέστης Ράντζογλου κρατούσε με το δεξί του χέρι το κασκέτο στο κεφάλι του, λες και φοβόταν μην το πάρει ο αέρας, ενώ καθόταν συνοφρυωμένος σταυροπόδι, σαν να πονούσε και ο ίδιος από τις γροθιές στο στομάχι. Το γήπεδο είχε κοντά στους διακόσιους θεατές, φίλους και συγγενείς των διαγωνιζομένων, και άλλους τριακόσιους ένστο- λους, οι περισσότεροι συνοδοί και υπασπιστές των καρεκλοκέ- νταυρων συναδέλφων. Το κεφάλι μου σημάδεψε την πρώτη σειρά. Ο υπαίτιος του εξευτελισμού μας, ο Διευθυντής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Εύβοιας Λεωνίδας Μητσάκης, κουστουμαρισμένος στα γκρι και ατσαλάκωτος, χασκογελούσε παρέα με δύο γαλονάδες του Στρατού Ξηράς, ενώ μια αξιωματικός του Ναυτικού έδειχνε κάτι στο κινητό της στον λιμενάρχη Χαλκίδας, που καθόταν δίπλα της. Γύρισα μπροστά στα τελευταία δεκαπέντε δευτερόλεπτα, με τα μάτια μου πάνω στη Μαρκένα.