Ο θάνατος του Οδυσσέα

O Θ Α Ν Α Τ Ο Σ Τ Ο Υ Ο Δ Υ Σ Σ Ε Α 17 Η Μαρκένα στροβιλιζόταν στο ρινγκ αγκομαχώντας να χα- λάσει τον στόχο της αντιπάλου και εγώ σιχτίριζα για την από- φαση της επιτροπής του φετινού «Τουρνουά Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας» να διεξαγάγει τους αγώνες με μόνο μία κατηγορία για τις γυναίκες. Άδικο και εξωφρενικό, αλλά μπροστά στην έλλειψη θηλυκών συμμετοχών και στο ρεζιλίκι των αρχηγών να χάσουν την ευ- καιρία να υπερηφανευτούν για το δόγμα ισότητας και ίσων ευκαιριών των δύο φύλων προτίμησαν να επιτρέψουν σε πενή- ντα κιλά να πυγμαχήσουν με εβδομήντα, και έτσι να επιβεβαιώ­ σουν με τον πιο εμφατικό τρόπο το ακριβώς αντίθετο. Παντελής έλλειψη ισότητας ακόμα και στους αγώνες. Η Μαρκένα είχε ολοκληρώσει έναν χρόνο μαθαίνοντας να πυγμαχεί. Γυμναζόμασταν μαζί τον τελευταίο καιρό, μιας και είχα αποφασίσει πως έπρεπε να συναντήσω ξανά τη γυμναστι- κή, αλλιώς θα με συναντούσε το έμφραγμα στα σαράντα πέντε μου. Η γκαντεμιά ξεκίνησε όταν αυτή η πληροφορία έφτασε στον διευθυντή. Ο Μητσάκης δεν έχασε ευκαιρία και πρότεινε τη συμμετοχή της στους αγώνες και σε εμένα τον ρόλο του προπονητή. «Τα χέρια ψηλά, λίγο ακόμα έμεινε» φώναξα, ενώ το βλέμ- μα μου κατέβηκε στα παπούτσια της. Το κορδόνι από το αρι- στερό της πυγμαχικό μποτάκι είχε λυθεί. Κοίταξα τον θηριό- μορφο άντρα δίπλα μου, που ευτυχώς ήταν με την πλευρά μας και δυστυχώς για εκείνον στην προπονητική ομάδα της Μαρκέ- να. Ο αστυνόμος Βαμβακάς έπιασε το βλέμμα μου και σκαρ- φάλωσε από τη γωνία στα σκοινιά. «Τα κορδόνια, τα κορδόνια δεν τα βλέπεις, ρε;» Αυτό το «ρε» στάθηκε αρκετό για να μας δώσει σημασία ο κοντόχοντρος διαιτητής με το μπλε πουκάμισο και να διατάξει τις δύο αθλήτριες να πάνε στις γωνίες τους. Σκαρφάλωσα με τη σειρά μου στο ρινγκ και πέρασα κάτω από τα σκοινιά. Η Μαρκένα παραπατούσε προς την προπονη-