Ο ταχυδρόμος των βιβλίων

O Τ Α Χ Υ Δ Ρ Ο Μ Ο Σ Τ Ω Ν Β Ι Β Λ Ι Ω Ν 15 Παλιά η θέση του ήταν πάνω στο γραφείο, αλλά από τότε που ο κύριος Γκρούμπερ έδωσε το βιβλιοπωλείο στην κόρη του, τη Σαμπίνε, το κιβώτιο βρισκόταν στην πιο απρόσιτη γωνία του δωματίου. Παράλληλα, το περιεχόμενό του μειω­ νόταν διαρκώς. Δεν υπήρχαν πλέον και πολλοί άνθρωποι που περίμεναν να τους παραδώσει βιβλία. Κάθε χρόνο εξα- φανίζονταν όλο και περισσότεροι. «Καλημέρα, κύριε Κόλχοφ! Πώς σας φάνηκε το παιχνίδι; Με τίποτα δεν ήταν πέναλτι αυτό που έδωσε ο διαιτητής». Ο Λέον, ο νέος μαθητής που έκανε στο μαγαζί την πρα- κτική του, βγήκε από τη μικρή τουαλέτα του προσωπικού – και μαζί του κάμποσος καπνός τσιγάρου. Αν είχε περάσει περισσότερο καιρό στο βιβλιοπωλείο, θα ήξερε πως το σχό- λιό του δεν είχε νόημα για τον Καρλ Κόλχοφ. Γιατί ο Καρλ δεν έβλεπε ειδήσεις, δεν άκουγε ραδιόφωνο, δεν διάβαζε εφημερίδες. Όπως παραδεχόταν και ο ίδιος στον εαυτό του, είχε αποτραβηχτεί λίγο από τον κόσμο. Και ήταν από- φαση συνειδητή, αφού όλες οι ειδήσεις που έφταναν στα αυτιά του –ανίκανοι ηγέτες, λιώσιμο των πάγων, το δράμα των προσφύγων– τον έθλιβαν περισσότερο και από το τρα- γικότερο οικογενειακό δράμα των βιβλίων του. Ήταν μια πράξη αυτοπροστασίας λοιπόν, απαραίτητη – κι ας περιό- ρισε σημαντικά τα όρια του κόσμου του, σε μία ζώνη δύο χιλιομέτρων. Αυτή τη ζώνη ήταν που διέσχιζε καθημερινά απ’ άκρη σ’ άκρη. «Ξέρεις το θαυμάσιο αθλητικό μυθιστόρημα του Τζ. Λ. Καρ με θέμα το ποδόσφαιρο;» ρώτησε ο Καρλ, αποφεύγο- ντας να εμπλακεί στη συζήτηση για τη διαιτησία.