Ο ταχυδρόμος των βιβλίων

C A R S T E N H E N N 10 βιτρίνες με υδρόγειες σφαίρες ή δίπλα σε ξύλινα ράφια με βιβλία. Το κατάστημα πουλούσε επίσης επιτραπέζια παι- χνίδια, γραφική ύλη, τσάγια, τον τελευταίο καιρό δε, ακό- μα και σοκολάτες. Στον δαιδαλώδη χώρο του δέσποζε ένας βαρύς σκούρος πάγκος, που οι υπάλληλοι αποκαλούσαν «βωμό». Έμοιαζε βγαλμένος από την εποχή του μπαρόκ. Το μπροστινό του μέρος κοσμούσε μια ξυλόγλυπτη παρά- σταση αγροτικής σκηνής, που απεικόνιζε μια παρέα κυ- νηγών πάνω στα μεγαλοπρεπή τους άλογα. Με γυμνασμέ- να κυνηγόσκυλα να τους συνοδεύουν, έτρεχαν ξωπίσω από ένα κοπάδι αγριογούρουνα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στο συγκεκριμένο βιβλιο- πωλείο, ακουγόταν η ερώτηση που αποτελεί τον λόγο ύπαρ- ξης κάθε βιβλιοπωλείου: «Έχετε να μου συστήσετε κάποιο καλό βιβλίο;». Η φωνή ανήκε στην Ούρσελ Σέφερ, μια γυναίκα που ήξερε ακριβώς ποια ήταν τα χαρακτηριστικά ενός καλού βιβλίου. Πρώτον, το καλό βιβλίο σε κρατούσε και δεν μπορούσες να το αφήσεις από τα χέρια σου μέχρι να κλείσουν τα μάτια σου από τη νύστα. Δεύτερον, σε έκανε να κλάψεις τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Τρίτον, δεν είχε λιγότερες από τριακόσιες σελίδες, αλλά ούτε και περισσότερες από τρια- κόσιες ογδόντα. Και τέταρτον, δεν είχε ποτέ πράσινο εξώ- φυλλο. Τα βιβλία με πράσινο εξώφυλλο δεν ήταν να τα εμπιστεύεσαι, το ήξερε από προσωπική πείρα. «Μετά χαράς» απάντησε η Σαμπίνε Γκρούμπερ, που είχε αναλάβει τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου τα τελευταία τρία χρόνια. «Τι βιβλία σας αρέσουν γενικά;»