Ο σκέιτερ και το φανταστικό υπερόπλο (Διαβάζω ιστορίες)

12 «Με τα πόδια του κλοτσάει, όχι με το στόμα» λέω. Τα παιδιά γύρω μας το πιάνουν το αστείο και γελάνε. Αντίθετα στους εξυπνάκηδες το γέλιο κόβεται μαχαίρι. Γιατί κανόνας νούμερο δύο για τους εξυπνάκηδες είναι πως μόνο εκεί­ νοι έχουν δικαίωμα να λένε τις εξυπνάδες τους. Όλοι οι άλλοι πρέπει να τους ακούνε, να τους θαυμάζουν και να κάνουν μόκο. Επομένως ο Τζώρτζης γυρίζει τώρα σ’ εμένα. «Εσύ, Νικ, να μην ανακατεύεσαι» μου πετάει μ’ εκείνο το αιμοβόρικο υφάκι που παίρνει όταν θέλει να σε ψαρώσει. Ναι, καλά. Φοβηθήκαμε τώρα. «Εσύ ήρθες και μας ανακάτεψες με τις χαζο­ μάρες σου» λέω. Αρχίζω να τον παριστάνω παίρνοντας το ύφος του και μιμούμενος τη φωνή του: « Τι-είναι-αυτό-που-τρως, Άλεξ; Εσέ­ να με τι σου μοιάζει, ρε φίλε; Με ιπποπόταμο; Εκτός κι αν είσαι τόσο χαζός που πραγματικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μια τυρόπιτα από έναν ιπποπόταμο». Τα παιδιά γύρω μας λύνο