Ο σκέιτερ και το φανταστικό υπερόπλο (Διαβάζω ιστορίες)

9 στον Άλεξ. Εξάλλου, ο Άλεξ ήταν ο στόχος του από την αρχή. «Τι είναι αυτό που τρως;» τον ρωτάει. Δήθεν αθώα. Δήθεν επειδή πείνασε ξαφνικά. Ήδήθεν επειδή στραβώθηκε αναπάντεχα και δε βλέπει πως πρόκειται για μια συνηθισμένη τυρόπιτα, ολόιδια μ’ αυτή που καταβροχθίζουν καμιά τρια­ νταριά ακόμα παιδιά τέτοια ώρα στο προαύλιο. Ο Άλεξ γίνεται νευρικός. «Τι σε νοιάζει εσέ­ να;» του πετάει. Προσπαθεί να το παίξει άνετος. Αλλά δεν του βγαίνει. «Όπα, ρε φίλε, μην αρπάζεσαι» λέει ο Τζώρ­ τζης. Σηκώνει τα χέρια σαν να τον πυροβολούν και κάνει ένα βήμα πίσω, εκεί που στέκονται ο Μάκης με τον Χρήστο, οι κολλητοί του. Όποτε πάει να κάνει φάση ο Τζώρτζης, πάντα εμφανί­ ζονται από κάπου κι οι κολλητοί του. Λες και πέφτουν από τον ουρανό. «Είπα τίποτα κακό, ρε παιδιά;» τους ρωτάει τώρα, γυρίζοντας από τον έναν στον άλλο με ψεύτικη απορία. «Εγώ μια ερώτηση έκανα». Χαμογελάει αθώα. «Εσύ μια ερώτηση έκανες» λέει σαν ηχώ ο