Ο σέντερ φορ δολοφονήθηλε το σούρουπο

M A N U E L V Á Z Q U E Z M O N T A L B Á N 12 τη δουλειά του, αλλά με κάποιο ενδιαφέρον, γιατί ένας άντρας που βλέπει την αδιαφορία στο πρόσωπο της γυναίκας παύει να νιώθει άντρας και τέρμα το γλέντι, το πουρμπουάρ και ο πελά- της. Στοίχημα ότι δεν έχεις πάει ποτέ δυο φορές με τον ίδιο πελάτη». «Ούτε θυμάμαι ούτε και με νοιάζει». Το κορίτσι βρισκόταν εκεί. Περιμένοντας έναν αβέβαιο πε- λάτη κι ένα βέβαιο σάντουιτς. Ανησυχούσε για τον Μαρθάλ, το ρεμάλι που έσερνε πίσω της, σαν άσκηση συμπόνιας, τώρα μι- σοκοιμισμένο σε κάποια θολωτή εξώπορτα μέσα στην ψυχρή ζέστη της τελευταίας δόσης. Κάποια μέρα θα την έβρισκαν νεκρή σε ένα αποχωρητήριο που δεν θα ήταν καν το αποχωρη- τήριο του σπιτιού της, με τη σύριγγα να κρέμεται από τη φλέβα της. Η δόνια Κόντσα σταυροκοπήθηκε και το φιλί της πάνω στα σταυρωμένα της δάχτυλα συνέπεσε με την εμφάνιση του ένοικου στην άκρη του δρόμου. Ήταν στ’ αλήθεια καλοφτιαγμένος. Με τα πόδια κάπως στραβά και με το κεφάλι του να πηγαίνει πρώτο σαν για να οσφραίνεται, να βλέπει καλύτερα ή απλώς για να αναγγέλλει την άφιξή του. Δεν υπήρχε, όμως, απειλή στο γεροδεμένο κορμί του, παρά μόνο ένα αίσθημα αυτοκυριαρχίας, διαρκούς ελέγχου της ικανότητάς του να κινείται, γνώσης του βάρους και του όγκου του, μια επίγνωση ανθρώπου που ξέρει το χαρακτήρα και το πεπρωμένο του. Πέρασε δίπλα από το κορίτσι και χαμογέλασε όταν εκείνη του πέταξε την πρόταση, σαν να ’ριχνε έναν κουβά νερό στα πόδια ενός περαστικού. Η δόνια Κόντσα τραβήχτηκε πίσω, χάιδεψε τον κισσό στη γλάστρα, έκλεισε την μπαλκονόπορτα, επιθεώρησε γύρω της μην τυχόν και είχε προκαλέσει καμιά ακαταστασία στο δωμάτιο και βγή- κε στο διάδρομο σε αναζήτηση του θρόνου της, της κουνιστής πολυθρόνας της μπροστά σε μια έγχρωμη τηλεόραση. Η ταυτό- χρονη εμφάνιση του καθηγητή Πέρις στην οθόνη και του ένοικου