Ο πραγματικός Χόκινγκ

CHARLES SEIFE 24 τα επόμενα πενήντα πέντε χρόνια της ζωής του, βρισκόταν υπό τη μόνιμη σκιά της θανατικής καταδίκης, μη γνωρίζοντας αν θα ζούσε για να γιορτάσει τα επόμενά του γενέθλια. Όλα όσα έκανε ο Χόκινγκ στη ζωή του –η ανακάλυψη νέων φυσικών νόμων, η συγγραφή μη μυθοπλαστικών μπεστ σέλερ, τα ταξίδια του ως μέλους του διεθνούς τζετ σετ, η ανατροφή τριών παιδιών– έγιναν με υπόβαθρο μια αδυ- σώπητη νόσο, η οποία του στέρησε την ικανότητα να περπατάει, να γράφει, να μιλάει, να τρέφεται μόνος του και να κινεί σχεδόν κάθε μυ του σώματός του. Κι όμως, ο Χόκινγκ αγανακτούσε όταν κανείς συ- νέχεε την εγκαρτέρησή του απέναντι στην ασθένεια –το ξεροκέφαλο πείσμα του, πιο σωστά– με τη γενναιότητα. «Το γεγονός ότι ο κόσμος μού αποδίδει μεγάλη γενναιότητα με κάνει να νιώθω κάπως αμήχα- να» είπε σε έναν δημοσιογράφο το 1990. «Δεν είναι λες και μου δό- θηκε επιλογή κι εγώ επέλεξα σκοπίμως τον δύσκολο δρόμο. Ακολού- θησα τον μοναδικό διαθέσιμο δρόμο στη συγκεκριμένη κατάσταση». 4 Όταν πια εξέδωσε το Χρονικό του χρόνου , το εντυπωσιακό μπεστ σέλερ που τον έκανε πασίγνωστο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Χόκινγκ ήδη χρησιμοποιούσε μηχανοκίνητο αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν μπορούσε πια να μιλήσει και είχε χάσει σχεδόν τελείως την ικανότητα να κινείται. Το μόνο μέσο επικοινωνίας του ήταν ένας υπολογιστής, τον οποίο έλεγχε μέσω ενός διακόπτη με μοχλό στο χέρι του · χρησιμοποιώντας τον διακόπτη, με κόπο συνέτασσε μια πρόταση και την έστελνε σε έναν συνθεσιοποιητή ομιλίας, ο οποίος πρόφερε τα λόγια του. Στις διάφορες εκδηλώσεις, οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από τον Χόκινγκ δίχως να είναι βέβαιοι πώς να αλληλεπιδράσουν μαζί του, οπότε τον αντιμετώπιζαν με ένα αλλόκοτο μείγμα δέους και συγκα- τάβασης. Από τη μια, γνώριζαν ότι διανοητικά ήταν ένας από τους πιο επιφανείς φυσικούς στον κόσμο. Από την άλλη, η αναπηρία του ήταν τόσο συντριπτική ώστε, σχεδόν αντανακλαστικά, του φέρονταν σαν να ήταν νήπιο, βγάζοντας επιφωνήματα χαράς και θαυμασμού σε κάθε του λέξη ή κίνηση. Το 2011, η Τζέιν Φόντα έγραψε τα ακό- λουθα σχετικά με μια επίσκεψή της στον Χόκινγκ: Γονάτισα δίπλα στο αμαξίδιο του Στίβεν, θυμίζοντάς του τι είχε πει ο Μπετόβεν, και τον ρώτησα αν, όπως είχε συμβεί με τον