Ο πραγματικός Χόκινγκ

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΧΟΚΙΝΓΚ 21 του διδακτορικού του πως, αν το σύμπαν είχε ξεκινήσει με μια Με- γάλη Έκρηξη, τότε είχε ξεκινήσει ως ιδιομορφία: ένα σημείο όπου οι νόμοι της φυσικής πλέον δεν έχουν κανένα νόημα, ένα απειροελά- χιστο πλην άπειρο ψεγάδι στον ιστό του χωροχρόνου. Ένα σημείο όπου καταρρέουν τα ίδια τα μαθηματικά. Ήταν ένα συγκλονιστικό συμπέρασμα: αν κάποιος αποδεχόταν τη θεωρία της Μεγάλης Έκρη- ξης, έπρεπε επίσης να αποδεχτεί ότι οι νόμοι της φυσικής όπως τους γνωρίζουμε δεν επαρκούν για να περιγράψουν τη γέννηση του σύ- μπαντός μας. Αυτή η ιδέα –γνωστή σήμερα ως θεώρημα ιδιομορ- φίας * – πυροδότησε την καριέρα του Χόκινγκ. Καθώς αυξανόταν η αυτοπεποίθηση και το γόητρό του, ο Χόκινγκ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση της επικρατούσας θεωρίας για τη διαστολή του πολύ πρώιμου σύμπαντος, που είναι γνωστή ως θεωρία διόγκωσης. ** Ο ίδιος ο Χόκινγκ όμως θεωρούσε πως η σημα- ντικότερη συνεισφορά του στην κοσμολογία ήταν μια φιλόδοξη, ρι- ζοσπαστική και αμφιλεγόμενη θεωρία, στο πλαίσιο της οποίας επι- χειρούσε να υπολογίσει την κβαντομηχανική «κυματοσυνάρτηση του σύμπαντος». Ο Χόκινγκ δεν πίστευε απλώς ότι η θεωρία του περιέ- γραφε το σημείο εκκίνησης του χώρου και του χρόνου στο σύμπαν μας, αλλά ήταν πεπεισμένος ότι το έκανε κατά τρόπο που καθιστού- σε περιττό τον Θεό. «Πώς να υπάρξει λοιπόν χώρος για έναν δημιουρ- γό;» ρώτησε προς μεγάλη δυσαρέσκεια πολλών θεολόγων (και ορι- σμένων επιστημόνων) ανά τον κόσμο. 2 Ωστόσο, το σημαντικότερο επιστημονικό έργο του Χόκινγκ δεν είχε να κάνει με τη γέννηση του σύμπαντος ή την κυματοσυνάρτησή του, αλλά με ένα διαφορετικό είδος ιδιομορφίας: την ιδιομορφία στην καρδιά μιας μελανής οπής. Ο Χόκινγκ αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην κατανόηση της συμπεριφοράς αυτών των μυστηριω- δών αντικειμένων – και η πιο σημαντική στιγμή του επιστημονικού του βίου ήταν όταν συνειδητοποίησε ότι είχαν μια αλλόκοτη ιδιότη- τα την οποία κανείς άλλος δεν είχε διανοηθεί. Οι μελανές οπές είναι αστρονομικά αντικείμενα τα οποία διαθέτουν * Συνηθέστερα απαντά ως «θεώρημα μοναδικότητας» ή ακόμα και «θεώρημα (βα- ρυτικής) ανωμαλίας» λόγωδιαφωνιών στην απόδοση του όρου singularity. Ωστό- σο, ο πλέον αποδεκτά ορθός όρος για το singularity είναι «ιδιομορφία». (Σ.τ.Μ.) ** Ή «πληθωριστική θεωρία», «πληθωριστικό μοντέλο» κ.λπ . (Σ.τ.Μ.)